Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 107]

Het lied van den wijn

Ik treed naar buiten op 't balcon
en adem in den winternacht,
nog staat de tafel achter mij
gevuld met d'uitverkoren vracht
van spijzen kostelijk bereid,
der vruchten kleur'gen overvloed
en restend in een enkel glas
wat wijn ròod als ons bloed.

Zij gingen heen - hun harde tred
ver-echoot door de leege straat;
de zwarte nacht gelijkt een stolp
die over 't kleine leven staat,
waarbinnen het begrensde spel,
òns leven, veilig wordt behoed,
tot aan den tijd dat plotsling staakt
de maatzang van ons bloed.

De wind vlaagt over mijn gelaat
en koud en later wordt het uur,
ik treed weer binnen het vertrek
en zet mij zwijgend naast het vuur
en denk aan het voorbije feest
van vriendschap en van overmoed
- ik glimlach om de volle vreugd'
van 't jong en krachtig bloed.

Dàn, met een lang-gewend gebaar
heb ik het ledig glas gevat
en uit een grauw-bestoven flesch
schenk ik het oud en nobel nat,
dat in het helder lamplicht wint
een diepe kleur, een donkren gloed
- zòo werd eenmaal dit ledig lijf
gevuld met stroomend bloed.

[p. 108]

 

Ik hef het fonkelend kristal

 

tegen het witte licht omhoog,

 

opdat ik goed en algeheel

 

voortaan oprecht beseffen moog'

 

hoe deze dunne, glazen schaal,

 

ontstegen aan den vasten voet,

 

het onnaspeurbaar raadsel bergt

 

van 't eigen, brandend bloed.

 

 

 

En dalend trager naar mijn mond

 

zie ik als in een diepen droom

 

bevangen door een snelle roes,

 

bedwelmd door 't edele aroom,

 

een glooiend landschap waar de zon

 

de jonge trossen rijpen doet

 

totdat ten langen lest zij zijn

 

zwaar van een bronstig bloed.

 

 

 

De donkre bruiden van dit land

 

met donkre oogen, donker haar,

 

ik zie hoe dat hun rappe hand

 

berooft den knoestgen druivelaar

 

als speelden zij een vluchtig spel;

 

zij hebben nimmer dìt vermoed:

 

al bleef ik ver en vreemd van hen

 

zij zinderen doen mijn bloed.

 

 

 

- De droom vergaat en aan mijn mond

 

breng ik het glas met zeekre hand,

 

in dit verkoren oogenblik

 

doorslaat mij bliksemend een brand,

 

een helder vuur, een snelle vlam,

 

en plotsling ken ik nu voorgòed

 

't verrukken vlagend van den wijn,

 

zijn ziel, zijn bloèd!