Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 105]

Rust

De nacht wordt licht gelijk de dag,
doorzongen en vervuld
van het geheim van haren aêm
en 't glanzende geduld
waarmee een diepe vrede zich
tenslotte heeft vervuld.

Ik buig mij zwijgende en schuw
over den slaap-geloken pracht
der oogen en 't volstrekt geluk
waarvan haar mond nog lacht,
als van een die verworven heeft
wat zij al eeuwen had verwacht.

Tenger en teeder rust haar hand
op het beschermend, zware kleed:
een lichte wolk die snel ontsteeg
aan aardsche vreugde en leed,
een kostelijk, bezield kleinood
waarvan zij-zelf niet weet.

Ontkomen aan den diepen drift,
die door het lenig lichaam jaagt,
een bloem die van den donkren grond
haar geur en sappen vraagt
en aan een afgrond, zwart en steil,
helder te bloeien waagt.

Doorzichtig spant de hooge nacht
zich over het gedempt beraad
van deze ingekeerde rust,
die stroomend op den stillen maat
van het getemde, trager bloed
zich heft tot den volmaakten staat

van vrede...