Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 101]

Het antwoord

Twee harten verwoest en ontwricht
in den ban van het bloed gevangen,
maar schuchter het bevend verlangen
naar den droom van stilte en licht,
naar een land dat eens werd gezien
- was het gistren of jaren geleden? -
en welks onverstoorde vrede
gebleven was sindsdien.

Nachten joegen vlagend voorbij
in schichtige vreugde en ellende;
de dag vond hen afgewend en
vervreemd die eens sliepen zij aan zij.
Zij keerden tot zichzelve in,
ontredderd en stil van vreezen,
hunkerend naar het genezen
van een bezield begin.

In het duister tastend en blind
met een mond zwijgend van vragen
kwamen en keerden de dagen
eentonig en niet bemind;
daaronder stroomde het bloed,
dat hen machtloos hield gekluisterd
tot het licht vaal en ontluisterd
hen bracht zijn stomme groet.

En weer een dag: dezelfde tocht
van vreemde en verbeten uren,
het hart dat in de dichte muren
vergeefs een kleine doorgang zocht,
hopend op wat toch werd beloofd
- de laatste toeverlaat gebleven -
maar smadelijk voor het gegeven
hen alreeds was ontroofd.

[p. 102]

 

- Als ieder wonder onverwacht

 

komt stralend aan het licht gerezen,

 

heeft na een langen nacht van vreezen

 

een ochtend eindlijk heul gebracht.

 

Was het een woord of een gebaar,

 

een schuwe opslag van de oogen,

 

die - teeken van uw mededoogen -

 

hen voerde tot elkaar?

 

 

 

Het leven lijkt een teeder lied,

 

een droom, een vreugde uitverkoren,

 

voor wie zichzelve dacht verloren

 

en plotseling ontkomen ziet,

 

weg uit den greep van angst en lust,

 

de leegte van een martlend derven,

 

naar het niet meer gehoopt verwerven

 

van een verlangde rust.

 

 

 

Elk hart wordt toch eenmaal verstaan

 

en van een duistren waan genezen,

 

opdat wij in dit antwoord lezen

 

hoe diep gij met ons zijt begaan,

 

een onzer werd eertijds verblind

 

en onverbidd'lijk uitgedreven;

 

gij hebt den banvloek opgeheven

 

voor wie oprecht bemint.