Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 97]

De derde

‘Il n'y a que les passions qui transforment la vie’
François Porché.

Het licht wordt lichter en de nacht
deinst achter 't stroomende gordijn
en ieder ding in het vertrek -
een vaas, een boek, een half glas wijn -
herwint zijn eigenlijken vorm,
die in het donker ging teloor
maar anders toch en niet vertrouwd
als gistren en den dag daarvoor,
alsof in het bestaand verband
dat langzaam tusschen ons ontwaakt'
een andere aanwezigheid
zich openbaart en kenbaar maakt.

Ik strek mijn hand: de slanke vaas
die op de lage tafel staat,
verbergt in het doorgloeide glas -
o onuitspreekbaar diep verraad -
een heimelijker kleur en gloed,
een fonkling nieuw, een schaduw meer,
zij werd een ander ding vannacht,
vervreemd van gistren en weleer.

Het boek waarin ik eenmaal las,
den ruigen, hand-vertrouwden band,
de zware druk, 't vergeeld papier,
mij als mijn eigen ziel verwant,
krijgt in dit-zelfde oogenblik
een onherkenbaar-vreemd gelaat,
zooals een vriend die van ons ging
wel keert maar dàn te laat.

[p. 98]

 

En in een donker voorgevoel

 

beur ik een spiegel van den grond

 

en staàr en als verblind ik schrik...

 

zijn dit mijn oogen en mijn mond?...

 

Wie nam de vesting van dit hart

 

en heeft het eigen rijk vergroot,

 

dat zij zich blindlings overgaf

 

op leven en op dood? -

 

 

 

- Zij rust terzijde, een slanke hand

 

ligt achteloos en als verdwaald

 

wit en voortreflijk op de borst,

 

die rustig rijst en rustig daalt,

 

het haar dat het gelaat omkruift,

 

de oogen achter oogleên neer,

 

de wimpers en de smalle mond,

 

een kleine voet zoo vlinder-teer...

 

 

 

Het licht wordt lichter en de dag

 

zal straks volkomen zijn ontwaakt.

 

Ik weet hoe haàr aanwezigheid

 

zich openbaart en kenbaar maakt

 

in ieder ding van dit vertrek:

 

een vaas, een boek, een half glas wijn...

 

 

 

Het licht wordt lichter en de dag

 

staat achter 't stroomende gordijn.