Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 93]

Drie beelden

I

Een kind dat zijn behagen vindt
in wolk en zon, in bloem en blad,
dat mint de snelle, smalle beek,
de vennen stil en spiegel-glad
en daaromheen de hooge kring
der dennen wuivende en steil,
de hemel hitte-zinderend,
de avond-lucht doorschijnend-ijl,
en later als op hei en bosch
zwaar weegt de warme, diepe nacht
staat het nog aan het open raam
en weet niet wat het wacht,
en plotseling - maar waar vandaan? -
begint een vreezend voorgevoel,
een angst, een huiv'ren onbestemd,
het siddert en de nacht is zoel -
en het treedt terug van 't open raam
en vindt het bed vertrouwd, gerust,
zoo wit en schemerend en koel
maar langzaam komt de goede rust...
Dit bleef na jaren nog haar bij
hoe voor het eerst en onverwacht
het leven haar had aangeraakt
dien verren, diepen zomernacht.

[p. 94]

II

Zij staart gebogen in het vuur,
bijkans gedoofd, dat nauw verlicht
het klein vertrek waarin zij zit
en haar vermoeid en stil gezicht,
en als geschoten in hun vlucht
twee witte vogels in haar schoot:
haar handen, en haar oogen zijn
donker en vreemd en groot -
zij heft het hoofd alsof zij wacht
een ander die nog komen gaat -
vergeefs - de nacht staat dreigend-stil
over de leege straat;
dan trager buigt zij weer het hoofd
en snikt en weerstandloos en laf
denkt zij aan wat het leven nam
en niet aan wat het gaf.

[p. 95]

III

De rozen worden ouder en
hun laatste donkre bloei vergaat,
het leven wint de stilte weer,
het bloed stroomt op de rustge maat
der eendre dagen stil en licht,
want alles keert naar zijn begin
en wordt eenvoudig, diep en klaar
en vol van een herboren zin.
Zij kan het niet begrijpen nog
en weifelt en behoedt haar schroom,
haar ingeboren schuchterheid,
en wendt zich van den nieuwen droom,
denkend hoe 't eenmaal is geweest:
het doovend vuur, de leege straat -
zij rilt en is bevreesd.
Maar toch, terwijl zij langzaam keert
den weg terug naar d'ouden staat,
leek het alsof een stem haar riep,
alsof zij door het dun gewaad
een hand op haren schouder wist,
een hand, die vreemd, maar sterk en jong,
haar tegenhield op hare tocht
en haar tot rusten dwong.
Zij aarzelt en staat even stil,
zij weet niet wat zij kiezen moet:
het troosteloos-vertrouwde huis,
dat haar zoo veilig heeft behoed -
òf wat die stem zooeven zei
en wat zij voelde in den druk
dier vreemde hand - zij weet het niet:
een nieuwe pijn? een nieuw geluk? -

De rozen worden ouder en
hun laatste donkre bloei vergaat,
een andre zomer vindt hen weer
van zon verzaligd en verzaad,

[p. 96]

 

onstuimig bloeiend, wild en rood,

 

hernieuwd in hunnen staat -

 

 

 

O leven dat geleefd wil zijn

 

en nimmer duldt verraad!