Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 87]

IV Het verliefde lied (1928)

[p. 88]

Voor mijn vrouw

[p. 89]

Het verzonken eiland

Het lag voorheen - een paradijs -
afzijds en ver van 't vasteland,
verloren onder heemlen hoog,
besloten tusschen 't witte strand,
een bloeiend eiland, dat het hart
zich koos tot eènge toeverlaat,
een tuin waar veilig en vertrouwd
het kleine leven gaat.

En het verhaal zegt dat eenmaal
een ziel, die zwierf van kust naar kust,
een mensch ten doode toe vermoeid
daar vond een hem genegen rust,
hoe deze droom van stilte en licht,
de vreugde aan dier en vreemd gewas
hem langzaam en niet meer verwacht
tot leven weer genas.

Somtijds als achter 't watervlak
de lage zon zijn reis besloot,
gebeurde 't dat een oude droom
verraderlijk zijn rust besloop -
hij sloot de oogen - maar des nachts
aanhoorde hij den eeuw'gen keer
der golven, 't waaien van den wind
en was niet eenzaam meer.

Met elken morgen als zich 't licht
verdiepte tot een gloeiend rood,
duwde hij van het hellend strand
zijn opgetrokken, kleine boot
en koòs het water, maar eenmaal
des avonds keerend van zijn tocht
voorbij den versten horizon
vond hij niet wat hij zocht.

[p. 90]

 

Alleen wat drijvend hout en ook

 

een jammerlijk-verdronken dier,

 

zwermende vogels, over 't graf

 

hun krijschen en hun heesch getier.

 

Hij werd weerom - zoo zegt 't verhaal -

 

een ziel die zwierf van kust naar kust,

 

een mensch ten doode toe vermoeid,

 

vervreemd van vrede en rust.

 

 

 

Maar welke vloed - en dan waarom? -

 

verzwolg dit zoo beminde land,

 

verloren onder heemlen hoog,

 

besloten tusschen 't witte strand,

 

een bloeiend eiland waar het hart

 

moeizaam genas van d'oude waan,

 

een tuin waar veilig en vertrouwd

 

het leven is gegaan?