Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 86]

Het verloren pad

Hier waar het leven terugstort
in een slaap verloren en diep
herdenk ik de zalige uren
voor uw stem uit mijn rust mij riep
in een vlagend, roekeloos eischen
dat, van smeeken en vrees ontdaan,
mij blindelings voort heeft gedreven
naar het land waar uw voeten gaan.

O ik denk aan de stille dagen
aan de dagen van heldere rust
voor ik waakte met u tesamen
en een zachten mond had gekust,
voor ik wist van het bonzend jagen
en het ruischen en zingen van 't bloed,
van wanhoop en bitter verlangen
en der haren stormenden vloed,
van den mond 't geheim duizendvoudig
en der oogen dubbelen brand,
voor ik wist van het streelend gebaren,
de verrukkingen van een hand
en de diepe vreugde van 't lichaam
dat hunkerde om een genoot,
om een makker teeder en onstuimig,
een gezel voor leven en dood,
voor ik wist van nachten die waren
als dàgen zoo wakker en licht,
een omarmen zoó indringend,
even fel als een bliksemschicht...

Voorbij dit alles en mijn handen
tastende vinden niets meer -

Wie voert mij, mijn God, uit het duister
naar de witte rust van weleer?