Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 81]

Het halssieraad

Het rust nog als een levenloos ding,
gedoken tusschen zacht fluweel,
zoo onaantastbaar als een droom:
het uitverkorene juweel,
den dunnen band van goud aan goud
de schakels fonklend van geluk,
die stroomen als een smalle stroom
naar het ge-cierde middenstuk,
de kleine plaat, die vast omvat
den eedlen steen van hard kristal,
het diamant dat glinstert als
het spetten van een waterval.

Straks als de avond dieper wordt
neem ik het zorgzaam in mijn hand
en bij het schijnsel van de lamp
ontvlamt het zuiver diamant
en schiet naar alle kanten heen
zijn onverwacht, doordringend licht,
het wordt een ster, een zon, een ziel,
het wordt een woordenloos gedicht,
en daar vandaan en diep van zin
begint het dun, het hechte goud,
zooals het lichaam dat de ziel
vàst aan dit aardsche leven houdt.

Ik sluit mijn oogen en ik zie
hoe eèn voor wie dit is bedoeld
het kleinood uit zijn rusten wekt
en om haar hals de schakels voelt,
hoe rond den fieren, trotschen nek,
die het onstuimig bloed verraadt,
den slanken, marmeren kolom,
waardoor de donkre ader gaat,
hoe rond de gloeiend-witte huid
het snoer zich stil en teeder windt

[p. 82]

 

en langzaam naar beneden vloeit

 

tot waar het welven zacht begint,

 

de aanvang van de schuchtre borst,

 

die veilig achter 't veilig kleed

 

haar jonge, dubb'le bloei verbergt

 

en van haar eigen pracht niet weet;

 

daàr, als eèn enkel woord dat valt

 

in een verrukt en zwijgend uur,

 

de naam die 't liefste werd gehoord,

 

en witter dan het witste vuur,

 

straalt op de uitverkoren plaats

 

en tusschen zacht satijn gebed

 

van kostelijk geslepen steen

 

elk kantig, water-klaar facet...

 

 

 

Zij zal het nemen in haar hand

 

en daarbij nooit hebben vermoed

 

hoe in dit heldere kristal

 

de ziel haar evenbeeld ontmoet.