Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 68]

Het oordeel

Toen ik wakker schrok dien nacht -
in de lage kamer was het duister geworden,
door de open vensters zag ik stormende horden
wolken langs den hemel, een roeklooze jacht -
werd ik bevreesd en tastte mijn hand
bang naar ééne die naast mij sliep
tot ik haar vond; fluisterend eerst riep
ik haar naam, dan lùid, als over een land
eindloos en vlak verdoolde mijn kreet.
Buiten over verwilderde tuinen, de rozen
waren al lang verbloeid, door de broze
loovers ging de wind vlagend en wreed,
hokten de wolken samen verdichtend
tot één somber doek, de kleine maan
leek een verdwaalde ster: dan - uw eerste vermaan
zwak nog en weifelend, maar alreede weerlichtend
langs den einder, vér-af het donker spreken
van uw stem. - In haar slapen diep
noemde een mijn naam, o deze riep
in mij wakker herinringen aan andre streken,
aan al de lichte steden van dit land,
hun pleinen, straten en donkere oogen
der vrouwen, haar monden, de zoete logen,
die het hart verteert als een woekrende brand -
Buiten groeide stilte tot een dreigen,
de wind lag ademloos ergens neer, -
maar op mijn schouder sluipend en teer
voelde ik haar hand en het snelle hijgen
hoorde ik van één, die gevaren vermoedt,
maar niet weet welke wegen zij naad'ren -
Door de ramen zag ik 't al duisterder vergaadren
der buien stapelend over elkander, vechtend verwoed -
een lícht - en van nabij het duidelijk teeken,
dat uw vinger schreef aan den wolken-wand;
ten tweede male uw stem, die van elken kant
scheen te komen, het groot en machtig spreken

[p. 69]

 

van hem die geen talmen òòit heeft geduld -

 

en ik begreep en achtte niet der ander roepen,

 

ik trad uit naar het terras waar boomen-groepen

 

stonden rondom in hun ellendig kleed gehuld

 

alsof zij mee aanklaagden in dit gericht, -

 

maar mijn bloed had zijn opstandigheid verloren,

 

alles wat was, wat ééns mij kon behooren

 

verdween, toen ten derde male een licht

 

flitsend en wit oordeelend kruiste over mijn leven,

 

toen ten derde male uw stem als een vlam

 

zoo indringend en fel tot mij kwam

 

en mij deed staamlen: ‘vergeven, vergeven...’

 

 

 

En ik hervond mijzelf tusschen gras en struiken,

 

de hemel was helder en koel en de wind

 

streelend als de hand van een die bemint -

 

ergens in den tuin begon een vogel te tjuiken.

 

 

 

Achter mij het huis: puinen van hout en steen;

 

onder geblakerde binten zij, die mijn rusten deelde,

 

maar dat was al eeuwen, eeuwen geleden,

 

en ik ging zwijgende heen

 

mij wendend van asch en stof,

 

dit somber, afgrijselijk graf

 

van een, die liefde achtloos gaf, -

 

in een nieuwe wereld alleen

 

langs het smalle pad door den hof,

 

die nog nooit zóó verwilderd scheen.