Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 67]

Stervende soldaat

Nu uit de schaduwing der zwarte droom gevlucht,
die jarenlang mijn aandacht hield gevangen,
en uit haar wislend spel van angst en van verlangen
tot deze rust waarvoor 'k ééns was beducht,
keer ik weer tot u in, o aarde, vrij van vreezen, -
een zomeravond mild als geen - zooals een knaap
gerijpt tot man nog ééns den ouden slaap
in moeders huis begeert om dan voor eeuwig te genezen
van al zijn onrust en zijn barre, matelooze reizen -
en wend ik weer tot u mijn brandend aangezicht,
een felle koorts besluipt mijn lijf en heeft verricht
welhaast haar taak - hemelsche wijzen
waaien van ver en nader, nader - de wind
is van hun vaart bevlogen - stemmen
vangen aan - o, tusschen Hem en
mij staat niets, geen hart, dat bindt,
enkel de trage rondgang van het bloed.

Aarde, moeder en liefste, o bij deze namen
noem ik u voor 't laatst - wij hebben samen
veel ondergaan - een zingen, ruischend en goed,
begint, stillend het kreunen van mijn mond.
Dit is het einde: ons eeuwiglijk verbond,
dat ik bezegel met mijn heilig bloed!