Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 45]

Yevonne

I Yevonne

‘et toi, qui sait si jamais tu te souviendras de moi’

De winden waaien...

maar dit hart is stil en leeg,

gij zult niet komen, hoe ik U ook wacht...
de luiken zijn gesloten, en de groote nacht
rijst ongerept over de ruige reven van de zee.

En hièr waar gij niet zijt, -
o, nooit-vertrouwd en on-naspeurelijk gemis, -
zijn alle dingen nog
als van Uw hand beroerd.

- Hoe lang nog duurt deez' tijd,
dat ik mij zelve schouw
in de ovalen wreedheid van een geslepen glas:
naàkt onder het licht der hooge kandelaren,
eenzaam in de echoënde ruimten van dit huis? -