Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 21]

Fragmenten

I

‘Der wereld schoonheid is eindeloos.’
P.C. Boutens.

Als met de eerste sterren het geheim der nachten rijpt tot den sidderenden droom van schoonheid, die onwerklijk schijnt, - bloeit als een vuren waarheid het geluk der dagen in onze harten open, en de bezinning onzer levens richt zich op dit eéne: dat eindloos alle schoonheid is. -

Kind, de sterren-zwermende nachten, de lente-verzadigde dagen zijn wegen, schoonheid-verblind, - hun doel is eenvoudig en klaar. - Zie, hoe de branding der tijden bloesemend breekt in stijgende rust en onzer handen deemoed: stil in de verlaten rijkdom van ons beiden. - Achter ons verzonken de wereld, als een machtloos geweld, en de smeeking hunner stemmen: een gebed in de nacht. - Bezin U, kind, laten wij keeren, want geluk is voor òns niet alleen. -

[p. 22]

II

Hij sprak niet meer, maar zijn nerveuze hand
lag kalm en stil, als een gereê begrijpen,
en allengs om zijn zachte oogen-brand
ving schemer's zoetheid teeder aan te rijpen...
hij zag met een bezonken onverschilligheid
hoe aan zijn sponde een vreemde vrouwe waakte,
en zon, hoe in een dwaze en vergane tijd
heur loom gebaar zijn dagen zalig maakte...
- en nu niets meer; zijn moe-gesloten oogen
schouwden nog eenmaal àl wat jeugd hem bood...
te schamel was de kracht van zijn opstandig pogen,
dat hij zou breken deez' barr' en wreeden nood.

- Zie, door de nachten nadert onbewogen,
ruchtloos de onafwendbaar-starre Dood.

[p. 23]

III

o de verlorenheden van dit leven,
waar achter hun onzienlijkheid
de bogen van het wonder overbeven
den duizelenden afgrond van de Tijd...

... en een gelaat, dat uit de nacht geheven,
binnen den spiegel mijner droomen glijdt...

[p. 24]

IV

Toen moest ge komen, en ge kwaamt...
het grootsch gebaren Uwer handen
vulde de stilte alom,
en in den schemer werdt ge tot de schim
van een verloren schoon,
dat geen gelaat behoeft...
zoo stondt ge en der sterren tal groeide
tot een onmetelijk verbazen
over de schaduw mijner oogen heen;
en onverwachts, als nooit-vermoed,
tradt ge dien éenen avond nog
binnen mijn duister harts-geheim...
geen kende U ooit, als ik U heb gekend;
dat uur, waar Tijd's bloed-donkren slag
stokte voor Uwer handen zachte teederheid,
voor al de heimlijkheden Uwer oogen...

en ergens achter de zeeën mijmerde een lied,
waarin een God zijn ziel verloor...