Stichtelycke rymen

Ootmoedicheydts Lof.
I.

Zang: F[orst]ers droom. Of: Phoebus is lang & c.

MAeck, mijn snaren, een geklanck
Dat de zinnen kan vervreuchden:

Zing, mijn keel, een nieu gezanck,

Van een Deuchd de schoonst der Deuchden;

Van een Deuchdt die Ootmoêt hiet,

Daermen 't voor-beeldt klaer van ziet

In hem diez' ons gebiedt.

2  Hem, die nu der Heeren Heer,
Diep in ootmoêt ne'er gestegen,

Heeft der eeren hooghste eer

Door vernedering verkregen.

Al wie, zat van aerdtsche min,

't Hemelsch zoeckt met hert en zin,

Moet dezen wegh oock in.

[p. 144]

 

3  Door Ootmoêt en Ned'richeydt

 

Wordt de hooghste Hooght' gevonden:

 

('t Hert door hoogheydts lust verleydt,

 

Blijft hier vast om laegh gebonden.)

 

Hoe de leeder die hoogh gaet,

 

Lager in de aerde staet,

 

Hoe minder datz' omslaet.

 

 

 

4  Ootmoêt leyt niet, in, het lijf

 

Met onnoodigh quaedt te quellen,

 

Noch in 't waen-heyligh bedrijf

 

Daer veel menschen Deuchd' in stellen.

 

Deuchdt hangt niet aen 's menschen breyn:

 

Maer Godts heyligh Woordt alleyn,

 

Is Leers en Deuchdts Fonteyn.

 

 

 

5  't Is oock d' Ootmoêt niet die geldt,

 

Datmen (om in zondt te blijven)

 

Zich, als rechts, ootmoedigh stelt,

 

En zoo zondigh gaet beschrijven

 

Of men staêgh moest zijn in zondt.

 

Dit 's geen Deuchdt, maer leugen-vondt,

 

Op Ootmoêts schijn gegrondt.

 

 

 

6  Ootmoêt leyt gants niet in schijn,

 

Oock niet heel in slechte kleeden:

 

Uyt het hert, daerz' in moet zijn,

 

Moetze stralen door de zeden.

 

Schijn-deuchdt krijght wel 't lijf tot haer,

 

Maer Deuchdt, lijf en ziel te ga'er;

 

In 't hert, en openbaer.