|
| |
| |
| |
Doodt-troost.
Twee-spraeck voor A. R. over d'aff-lijvicheydt van zijn lieve zoon I. A.
Zang: Engelsche fortuyn
Met vier regels Of Met acht, d'Engelsche Gaillarde
aldus:
Menschelijcke weemoedicheydt
Nu treurt, mijn ziel, in dezen droeven standt.
O harde doodt van een zoo waerden pandt!
Wat laet ghy my meer dan gedachtenis,
Die in den geest een nest van smerten is?
Heeft dan de Doodt zoo veel rampzalicheydt? 2
Dat eens moet zijn, magh dat zoo zijn beschreyt?
Te sterven, is een algemeyne wet,
Van Godt (die nooyt yet quaedts en doet) gezet.
2 Onrecht waer druck, had hy geen recht Waerom. 3
De stut en staff van mijnen ouderdom;
De lust en rust van mijn grijsheydt, is he'en:
Die veel verliest, zijn tranen hebben re'en.
Wat heeft de Mensch waer op hy vast magh staen? 4
Dat sterff'lijck koomt, moet sterff'lijck henen gaen.
Vergeefs bezuchtmen 't gaen van 't noodigh padt.
En beter nooyt, dan al te lieff gehadt.
| |
| |
3 Hoe kranck is Re'en daer droefheydt 't hert doorklieft! 5
Noodtwendelijck volght Liefde 't geen zy lieft.
Wie maeckt zich los daer hem natuer maeckt vast?
Waer 't Hebben vroodt, 't Ontbeeren niet en past.
Re'en weeght de zaeck zooz' is, niet zooze schijnt. 6
T'onrecht duert liefd' als liefdes stof verdwijnt.
En die van't geen elck treft, zich rekent vry,
Zijn grondt is zot off vol van hoovaerdy.
4 Ach! waer die bloem niet al te vroegh gepluckt! 7
Ach! waer hy niet ontijdigh wech geruckt!
't Verlies is min, wanneer, door 't vol geniet,
't Hert schemer-re'en van minder droefheydt ziet.
Of vroegh of laet, o mensch, wat leytter aen, 8
Als doch de wegh in 't eyndt moet zijn gegaen?
En, als de ziel den steun mist van haer rust,
't Geniets gedenck onsteeckt, maer stopt geen lust.
5 Nochtans 't is zoet, 't zoet hebben alsmen kan: 9
Maer wech, is wech. doodt, is geen hoop' meer van.
Hoe langer vreuchdt uyt 't by-zijn is geproeft,
Hoe meerder re'en van min te zijn bedroeft.
| |
| |
't Zy 't Lieve dy, 't zy ghy het Lieve laet: 10
Liefs missen smert als 't hert niet is verzaedt.
Geen ware vreuchdt, dan in steeds-bly-te-zijn.
End'lijck vermaeck endt nimmer zonder pijn.
6 Ach! had hy doch, indien niet heel vol-leeft, 11
Ten minsten niet door zulcken doodt gesneeft!
Ach! waer hy niet verslonden van de zee!
Doodt-wezen, baert; doodts wijz' verzwaert het wee.
't Zy hoe, 't zy waer de mensch zijn leven endt, 12
Het Hoe of Waer, en geeft heyl noch ellendt.
De Doodt is goedt of quaedt, tot aller tijdt,
Na dat hy goedt of quaedt is, dieze lijdt.
7 Nochtans 't is hard, in droeven schip-breucks noodt, 13
Te sterven een geweldelijcken doodt:
Gezondes lijfs dat padt te moeten tre'en.
Doodt-zijn is glijck, doodts wegh (helaes!) versche^en.
Een die van zieckt op zijnen leger quijnt, 14
Door angst en quael aen geest en lijf gepijnt,
Lijdt meer dan hy, die overylight werdt:
De korst' (als 't noodt) is ver de beste smert.
| |
| |
8 Helaes! 't is zoet voor die die reys neemt aen, 15
Dat wijf en kindt rondtsom het zieck-bedt staen:
Maer datmen sterft, ver aff van vriendt en maegh,
Indien 't geen is, ten minsten 't schijnt een plaegh.
Al dit en meer (hoe schijn-zoet, fraey, en wel) 16
In's Wijzen oogh en is 't maer poppen-spel.
Hy acht geen ding off't doet zijn ziele sta'.
En waermen is, men is Godt even na.
9 Nochtans, 't is veel, Dat yemandt, op het bedt, 17
Tijdt heeft waer in hy op zijn ziel-standt let.
Die d'ure ziet, maeckt staet. en onverrast
Wordt op het stuck veel veyliger gepast.
De rechte tijdt van boete, dien Godt geeft, 18
Is yeder stip van 't leven daerm' in leeft.
Die dien verzuymt, heeft al te lang gebeydt.
Nooyt vandt de Doodt den vromen onbereydt.
10 De reden bindt. nochtans (hoe koomtet by?) 19
Des redens kracht doet weynigh kracht in my.
Off is dan druck bedrucktheydts medecijn?
En pijnlijck-zijn, verlichting van de pijn?
| |
| |
Die reden hoort, en niet na reden doet, 20
Of vatze niet, of heeft een dwaes gemoedt.
Daer druck druck weert, staet zotticheydt te pronck:
Die brandt vermijdt, bluscht oock die minste vonck.
11 Helaes! Natuer, hoe zeermenz' oock we'erhoudt! 21
Neyght innerlijck en treckt al we'er na 't oudt:
't Zy dat zich 't hert in zijn weeckheydt behaeght,
Of lange waen der zielen sleutel draeght.
Quaedts hulp leyt steedts in Reden niet alleen: 22
Daer Reden stuyt, begint men door gebe'en.
Heeft lange drooght' het vat te zeer verstaeft:
Uyt d'Ader zelfs, wordtm' aldermiltst gelaeft.
|
|
Auteursrechtvrij
