Stichtelycke rymen

[p. 91]

Vreuchde en Rou in 't afsterven der Rechtvaerdigen.
Voor A. G. over den doodt van haer lieve Echtgenoot I. E. G.

Zang: Te mey als alle vog'len &c.

WAer toe, mijn Ziel waer toe gesteent?

Waer toe gehert-pijnt en geweent?

Laet Waerheydt eens recht keuren:

Die oorzaeck heeft van vreuchd, betoont ondanckbaerheydt door treuren.

2  Mijn Man, mijn waerde Helft, is heen,

En ick alleen. Alleen? ach neen!

Godt en een goedt Geweten

Doen alle druck en eenzaemheydt door haer by-zijn vergeten.

3  Mijn Lief is heen. maer 't meest-geliefdt,

Waer door mijn Ziele was gerieft,

Heeft hy my nagelaten:

Zijn Leer en Voorbeeldt op het padt van 's Levens rechte straten.

4  Zijn lout're Deuchdt streckt my een spoor

Om met Hem deur de zelve Door

Kloeckmoedigh in te dringen,

En 't Goddtlijcke eer-gezang in Godes Stadt te zingen.

5  Om met hem voor 's Lams throon te staen

Met witte kleed'ren aengedaen,

Verheerlijckt onverderflijck,

Verlost van pijn, vervult met vreuchdt, en (als Godt zelfs) onsterflijck.

6  Het tijttelijcke slindt te Tijdt;

Het quijttelijcke ben ick quijt:

Zijn Lichaem, 't welck, van aerdt

Ter aerden moest, is in der aerdt, de Geest, by Godt in waerde.

7  By Godt: die hem ter zalicheydt

Bewaert, en heeft een Lijf bereydt

Dat, (als 't Bazuyn gaet klincken)

In aller eeuwen eeuwicheydt gelijck de Zon zal blincken.

8  O! Goddelijck alwijs bestier:

Zou hy Daer heen, hy moest van Hier;

Zou hy zijn Eygen erven

En zien 't gewenschte Vaderlandt, het Vreemde moest hy derven.

9  Nu heeft op hem de nijdt geen kracht;

Nu is hy uyt Tyrannen macht;

Nu is hy wech getogen.

(Daer niemant hem verzeeten kan) uyt aller oogen oogen.

10  Nu krenckt hem geen boosheydt, hoe boos;

Nu is 't geweldt geweldeloos:

Nu moet den Haet zijn stralen,

Hoe sterck geschoten, krachteloos in 's haters hert zien dalen.

[p. 92]

 

11  Zijn kamp heeft hy kloeck uytgekampt:

 

Gegordt, gewapent, wijs-gelampt,

 

Op schiltwacht, los van zonden,

 

In weldoen, vol van alle deuchdt heeft hem zijn Godt gevonden.

 

 

 

12  Wat waer mijn voorder treuren dan?

 

Liefd' tot my zelfs, niet tot mijn Man.

 

't Schijnt schier gelucks benijden,

 

In zulcker Helden zal'gen doodt niet ernstigh te verblijden.

 

 

 

13  Maer weenen dan de oogen mijn,

 

Zoo moeten 't vreuchde-tranen zijn:

 

Of zal 't uyt droefheydt spruyten;

 

Door mededoogen met de Wer'lt, moet ick dan tranen uyten.

 

 

 

14  De Wereldt, die door zulcken Licht

 

In 't blindt verstandt kon zijn gericht,

 

Om, van 't gevaerlijck dolen

 

Te rug getogen, zich met ernst te geven in Godts Schole.

 

 

 

15  Te geven op des Levens baen,

 

Om 't eeuwige vergaen 't ontgaen:

 

Ach! voor een Christen herte

 

Is 's Menschen zonde 't waerdigh stof en eenigh stof van smerte.

 

 

 

16  Laes! hy is wech, de snoode Aerdt

 

En was die Zon niet langer waerdt.

 

O! droeve duysternissen,

 

Hoe zeer verdickt u donckerheydt nu ghy zulck Licht zult missen.

 

 

 

17  Mijn Godt die licht en duyster scheyt,

 

Gegeven en genomen hebt,

 

Vergadert en gescheyden:

 

Gelooft, gelooft zy uwe naem in aller eeuwicheyden.

 

 

 

18  Gun dat de troosting van uw Woordt

 

Meer dan natuers treck zy gehooort;

 

En, als druck 't hert komt klemmen,

 

Altijdt de ware redens kracht in my magh boven-zwemmen.

 

 

 

19  Laet my uws Geestes hulpe by,

 

Die my in druck een volwerck zy.

 

Geen murmurerigh klagen,

 

Maer willelooze lijdtzaemheydt kan u alleen behagen

 

 

 

20  Geef dat ick my u overgeef,

 

En gants nae uwen wille leef,

 

Om waerlijck te genieten

 

Daer nu de krachten van mijn ziel haer stralen henen schieten.