Lelu! Lelu! Het lied der vervreemding

[p. 818]

Wat zal er worden van de liefde?

Aay dan! Wat zal de dag thans geven
om ervan te leven, niet te sterven?
Met mijn hoop heb ik de bergen der toekomst
verzet. De nacht van de verlorene
heb ik met de glans van mijn bede doorstaan.
Mijn morgen heet de dageraad van de verlichte.

Omgord door de ketenen van mijn lot
heb ik mij in de buik genesteld,
de schoot van de mensheid
die mij groeiende weet.

Om de drift die geboren is uit de gebeenten
ben ik geworden: mens! O mens
die op 't gevoel af
door het innerlijke wordt bewogen.

Ik ben het hart dat voor u
met het leven klopt.
Ik ben het oog dat wenend om de afstand
der schepselen
de aanblik der tijden aanschouwt.

O, eeuwigé adelaar!
O het gevederde besef dat mijn geest
de ruimten der verbeelding doet betreden
op wieken van het verlossende woord!

[p. 819]

 

Na ijle hoogten zal ik mij wenden

 

tot de sluimerende lagen der ziel.

 

Daar, waar ik zal worden ingebed

 

in de steense vergetelheid van het

 

menselijk verdriet uit al de dagen

 

waarop wij vertoefden, oog in oog

 

met de zon van ons helderste licht.

 

 

 

Waren de wegen van mijn gang niet

 

tot het behoud geschapen van de dolende,

 

ik zou verdwenen zijn van deze ademende aarde!

 

Ik zou de bodem der vergankelijkheid

 

hebben aanschouwd.

 

 

 

Liefde is het, o de liefde!

 

de enige, de gouden ader van het bloed

 

onzer geslachten! Het is de liefde die mij

 

deze wankele wegen herwaarts deed begaan.

 

 

 

O horizon, bemiddelaar in de strijd

 

tussen het zichtbare goed

 

en het onzichtbare wezen der eeuwige duisternis!

 

O mijn gewonnen aanblik

 

die de verten thans doet kelderen

 

tot niets dan een schelp onder het mensenoog!

 

 

 

Dat de aarde én de gesternten

 

mogen gebald raken tot het aanschijn van een pupil,

 

midden in het oog van een nietige vogel:

 

boodschapper die de wijdse rijping

 

der uitspanselen verkent.

[p. 820]

 

En moge ik zijn, degeen,

 

die na het getsjilp van deze verkondiger,

 

de pijnen van het hart weet te doorgronden!

 

 

 

Oh! In het frisse lied van deze morgen

 

baren de weeën van mijn stem een groet.

 

Het is het gezang van de ontwakende.

 

 

 

Gegroet, o vrienden, gegroet.

 

De nacht heeft haar macht

 

over mijn omfloerste hartslag verloren!

 

Gegroet, o mensheid, gegroet...

Uit: BIMBA LODA/VROUW LOTJE, 1980