|
| |
| |
| |
Leki
Wan boi ben lob' e lek' en tongo.
A e lek' en go, a e lek' en kon!
A e leki, te ala en tongo
Wan dé so, let' fa a e tongo e kon,
wan kotomisi, moimoi bromki,
e wai jaki gi winti, opo so
kras'kras' nain a brait f' lat'son.
Boi f' i, a lek' en tongo flatjap!
A bromki opo moro dipi: fa a gersi
fini sten so wiki dapede?
Dan a aks' a boi f' kon lek' wan dropu.
Dan wint' e wèrder! Koto e seki!
Wán watra e kir' en; koto bigin leki!
Ala na dow di dropu saka kmoto kon,
a boi f' i lek' en, te f' krin gron!
A dow f' a koto switi lek' wan oni
di gado srefi sabi pe a komoto e lon!
A boi e leki! Swit' e kon...!
E'èn baya, a psa lek'tongo!
| |
| |
| |
• Juffrouw Klaproos
Daar was een jonge jongen,
schoon van welving en van kruis, die
altijd hmmm hmmm liep te likkebaarden.
Hij likte, lokte, lachte, straalde van de lust,
zó zoet, zó fijn, dat hem de tong
verliefd, neen, smóórverrukt
kon raken op zijn zaal'ge mond.
Een schone dag hing er een tak met
daaraan Juffrouw Klaproos, wentelbloem.
Zoem bijtje, zoemmm, want zelfs de wind
vlood van haar heen, ongaarne,
met een zucht, haar om de geur geslaakt.
‘Kom kom, mijn knaap, mijn fiere borst,’
zo vroeg het edelbloempje snaaks, ‘zie mij
zonder de minnesteel! O kom toch,
wees mij 't rokketje eens haaks!’
Die rokkendraagster opende het rood
en wentelde zich naar de schone knaap
die likkebaardend lustig met de tred
der weelden over 't paadje kwam gelopen.
Oh, wát gelonk! En wát gelok! Vooravond viel
en viel over hun beider stond. En fijne
druppels werden oh! oh! o zo likkezoet
aan 't fijnste bloemenlijf ontlustigd.
| |
| |
| |
So, di a kon leki te ala en tongo weri,
dan kotomisi now, fadon gi en, kmoto kon,
f' pe a ben hanga en lebre panja sdon,
e bari tak' en kotobere mus' fu gron!
A heri w'wiri di ben dape (nanga na
redi redi di den bromki e tjar' a mindri),
a boi, a lek' en te a no man moro!
A kotomisi? Kotomisi fadon flaw!
A boi gi tongo! E bar' fa a e lon kon gi
ala sort' watra leki fa a ben dringi!
Di son fadon, ala den tu so tan d'don:
wan sa broko, wan sa weri!
A bromki ben de f' smeri,
no f' ben leki go leki kon!
Noit'moro a leki! Soso soigi a e du!
En mofo swit' lek' botrokeksi!
Fu: JOWE, 1978
| |
| |
| |
De wind werd woest en stormde aan.
't Rokje deinde op en neer.
De hoge nood spande zich aan.
Zoem bijen, zoemmmmmm, onder 't begaan
der likkelust aan open bloem en
't vloeien van de honingzoete dauw,
o godsgenot, hij likte, likte, likte!
Toen hij vermoeid z'n tong hing langs
de moegezoende lippen, viel
van 't stekje op de sprei
van 't schoonbloeiende bloembed
dat natuur lei op de grond.
Hanggraag vanuit haar groene jekje,
spreidde zij het bladerdekje stoei-
wijd open. En smeekte, sméékte
dat de daad werd af-, ja afgerond.
Over het gras, boven het mos, kwam
de tong der liefde los. En weldra
kronkelde Mejuffer Klaproos zich
tot ware liefdesflauwtes. Oh!-oh!-oh!
De zon, vermoeid, rustte hun dal.
Het paar, vermoeid, gebroken, boven-
al doorzwijmeld en doorzoet.
| |
| |
| |
Ontwakend, dagen later, zag de knaap
dat heel zijn likketong vol knobbels zat.
O hemel, wat een lont! Bloem was - zo
heiligt hij thans gods gebod - voor leuk,
voor lachlust, niet voor de likkezaligheid!
Wellicht was wrat des duivels pot!
Hij likt niet meer, nee niet, nooit meer
en tast zich thans nog naar de strot.
Eén ding voortaan: hij wil alleen maar zuigen.
Met een gehemelte die zacht
het zoetste zaad van de natuur
O warme, boterweke schacht!
O de ontdorsting van de minnetijd!
Gloeiende maan... siddering... oh, wacht!
Uit: OERKRACHT, 1978
|
|
Auteursrechtelijk beschermd