Lelu! Lelu! Het lied der vervreemding

[p. 730]

Lobi sondro in'ati

Moiboi f' dada!
Owan suma prefuru ju
fu ju sinta
fow' kofu
ondro a bradi
fu ju kakumbe
e waki fa bosrokoman
dunkrun e stowtu?

Kon, sibi sombololi
pur' a ju tapu,
wakaman!
A switi mofonet'
e spenki!

Bra, memre toku:

sajansi fu lobi
n'e gi patenti!

Tedrewan boit' en
no sa man fika
na wi mindri.

[p. 731]

Het dubbele hart der liefde

O mensenkind,
door 't lot gewogen,
door 't hart
dat nimmer wikt
bemind, bemind,
liefde's beminneling!
Hoe dan dit uur
dat smeekt om troost
en raad in duister's ogen-
blikken aan de vliet
alwaar de vissen
vrijen met de drift
der wateren en
met elkanders spel
in schools plezier
in kolk en aan riet?
Lonkende sterrenacht
die blinkt en lacht!
Vaar uit uw somberheid,
er wacht u luister!

O klankvol uit de wind
gesproken sterrestem!
De liefde en de lust
zijn niet de dragers
van elkanders hart,
o weet!

Hoe is de liefde,
liefde zij, de liefde?
O, 't allerliefst is zij,
de liefde, mij té lief!

[p. 732]

 

Safri a dip'bere firi disi

 

e njafaro

 

te a brois'opo

 

e sprenki en brenki

 

alakanti.

 

 

 

Mi, donke-basi,

 

mi jajo psa marki.

 

 

 

Nojaso lobi trefu mi

 

tron tabriki

 

mindri na stron

 

fu libiwan,

 

pe a gersi

 

dungru nomo sabi mi

 

wan leti.

 

 

 

Kon tja mi, ananiman,

 

go trowe na abra!

 

 

 

O tang'tangi,

 

sor' odisé

 

f' mi janki g'a

 

No-mer'-mi-kondre.

 

 

 

Meki por'nen kaba!

Fu: KRA, 1970

[p. 733]

 

In mij de dief der lust

 

die wist hoe

 

uit de glans der zinne

 

de schijn der zoetheid

 

te ontvreemden.

 

 

 

Ik was een vrijer

 

en had lief, te vaak

 

verward in den beginne

 

en zo door 't vuur

 

der avonturen zelf

 

van minnaarshart

 

verteerd!

 

 

 

Thans toef ik

 

als een eiland

 

in de stroom

 

die het geheim

 

van bron en zee

 

verkent.

 

 

 

Hoe zijn de wegen

 

naar de verre, verre

 

horizon van liefde's glans?

 

Toon mij de einder waar

 

voorbij de dwaasheid

 

de namen der geliefden

 

zijn versmolten

 

tot één enkel uur

 

dat eeuw is en dat

 

nimmer, nimmer

 

scheiden doet!

[p. 734]

 

Waar in de eenheid

 

van de hartstocht

 

het kleinstgedroomde

 

paradijs herrijst.

 

 

 

Ontastbaar liefde!

 

Onaantastbaar wij!

Uit: GEESTKRACHT, 1970