Lelu! Lelu! Het lied der vervreemding

[p. 220]

Kweribuba

Munkenki lon e pasa!
A ten di mi si, no de moro.
Net' srefi no sabi ofa,
ma mi ati ben leti wan soro.

Dan na a kokriki-redi
di ben koko jeje
nain mi brudu rutu,
busi ben hes'opo,
hes'opo gro!

Skin ben kon sedre sabana;
mi ai lepi! Buba ben peni
fu a gron di ben seki.

Prakser'o ben tranga
soleki te f' wai,
taki loktu ben tapu
na jeje di hopo!

Skrek'ai ben weni
fu spai go frafra!

Munkenki e lon!,
pe mi neti e weti!
Worku ben spit' a tonton
f' mi tata leki bes'bes' katibo
di tai mi na sweti!

[p. 221]

• De belaagde mens

De maan, zij snelde mij in 't nachtdom
van de oertijden voorbij en over.
't Verleden en 't heden, zij
schoten ineen. Slechts 't duister
zou ooit weten hoe of 't kwam
dat dit landschap des doods
mij het hart tot een krater ontnam.

En in het lichaamsrood van 't bloed
dat wortelen vertakt tot aan
het oord der vaderen en voortijden
schoot er een woud op vol haastige drift.

Op dreunende velden, een bevende aarde,
uit de krachten der schepselen traden zij,
de wezens, die het woeste waren
van de ontembaarste branding in mij,
terwijl mijn oog de dingen van het komen
gaande zag in 't nakend niemandsras.

Mijn gedachten gestuwd tot de boord
van 't verstand. Mijn adem bleef mist
in het luchtloze land
dat een gat van verduistering sloeg
in de waarheid van 't bestaan
van al mijne vermoeide lendenen en leden.

En het oog lag wentelend de verten te verkennen.

[p. 222]

 

Dan aiten,

 

mamanten boro broko doro bakabusi

 

jagi a dungru skin f' net'neti go,

 

pikin f' jojo!, mi ai krin-na-krin,

 

dé dres' at'soro fi... lek' lemki!

 

 

 

Grontapu ben de f' go

 

atapu kroki swaswa,

 

nomo bere ben redi let'son:

 

dawada!

Fu: NOWTU, 1980

[p. 223]

 

Dan snelde maan voorbij,

 

gloed van het witte licht der schitternacht

 

waaruit de wolken daalden tot het voorgeslacht

 

in regens, wenende de wateren der angsten.

 

In het aangezicht der vaderen lag ik,

 

voorwaar, geketend.

 

 

 

De morgen, toen zij dag brak

 

uit de nachtelijke schijn

 

van landschappen

 

die eeuwiglijk te groei hadden gestaan,

 

bracht mij het licht aan mijne open ogen.

 

Ik werd een kind van blijdschap,

 

heelhuids van mijn vrees genezen.

 

 

 

De wereld gereed om op krukken te gaan.

 

De zon, uit het rood van mijn bloed gerezen.

Uit: AANGEZICHT, 1980