Lelu! Lelu! Het lied der vervreemding(1984)–Edgar Cairo– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [p. 184] Gedicht voor de vluchteling. • De oude man en de boom Aan de rand van de stad waar het bos begint. Aan de rand van het woud waar geen stad meer woont staat een oudoude man, een geworden tata. Uit het wit van zijn oog overziet hij zijn droom. Na fu ju mi de kré Na fu ju mi kere! Fu ju so mi lobi, mi dondo ker'oiii! 't Is om jou dat ik ween! 't Is om jou dat ik huil! Om jou is het, jou die ik liefheb met vuur! En op díe plek, wild van een grauwe doodsheid, waar geen mens en geen huis en geen stad meer zich waagt, staat die oudouwe man met zijn rimpelgezicht, een oude babun met gebroken gepraat. [p. 185] En hij weent elke dag tot het licht hem verlaat om de zon en de maan uít hun baan met de verdrieten van de wereld te bewegen tot het aansteken van heldere bewustzijnslichten in de nacht der mensen. En hij weent om het zwerven van zijn woord, dat geen wet is, maar wil, om de kinderen des ongeluks het Hol der Heimwee in 't hart tot Huis en Haard te schenken. Na fu ju mi de kré! Na fu ju mi kere! A fu ju! A fu ju! A fu ju mi kere! Berebita babari! Ay, fu ju so! 't Is om jou dat ik ween! 't Is om jou dat ik huil! 't Is om jou! 't Is om jou! 't Is om jou dat ik schrei! Met m'n uiterste pijn uit het uiterste hart! [p. 186] Fu ju so mi lobi mi libi ker'o! 't Is om jou! 't Is om jou dat ik huil! Dan... op de plaatsen waar zijn troost als sprokkelhout voor een verkilde in natuur en nachtdonker ligt opgetast, steekt hij de vuren aan die met de warmte behagen. Want dag na dag zijn er verdrevenen die 't huis om onderdak hebben te vragen: de wereldlozen en de bedelaren om het liefdesbrood. Na fu ju, na fu ju na fu ju mi de ke! Fu ju so mi lobi, mi lobi, mi dondo ker'oi! 't Is om jou, 't is om jou, 't is om jou, dat ik ween! 't Is door jou! 't Is door jou, dat mijn wonde niet heelt! [p. 187] En als zijn droom de ongenaakbare pupil van hoop doet wentelen door het bestaan van dagelijkse dingen in het aanschijn van ons licht ...blijkt hij geen mens te zijn, maar... boom! Want: níemand kan het leed der wereld dragen. Dus zo verandert hij in zijn gezicht en worstelt, wortelt in de pijnen met takken die de zijnen en de onzen dragen in de bloesem van verdriet. April 1981, Nederland, in 't vliegtuig boven de zee. Uit: VERVREEMDING, 1981 Vorige Volgende
Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd