Lelu! Lelu! Het lied der vervreemding

[p. 182]

Lelu! Lelu! Het lied van de vreemdeling

Altijd sneller dan te voet
op het begane pad u te ontmoeten.
Hetgeen ik ook gedurig doe.

Lelu! Lelu!

Nu dan het hart verslijt
zonder de smeersels van de eeuwige
begroeting, raken de wegen weg
en vinden wij - elkaar verloren -
gans niet meer de warmte
van de omhelzing die het doet.

Lelu! Lelu!

En vragen wij 't gevoel
hoe te gedijen
tussen degene die gij zijt
en ik mezelf. Wij die elkaar
als schaduwen bevroeden.

Lelu! Lelu!
Lelu! Lelu!

[p. 183]

 

Zijn wij de eerstelingen

 

van de ware stoet? Zijn wij

 

de enkeling die liefde volgt,

 

maar op de voet! En zijn wij

 

met de wil die niet gedoogt

 

dat tijden van de harten luiden hoe

 

elk d'ander, wij elkaar ontschoten?

 

 

 

Wij in de eenzaamheid

 

en deelzaam zijnde

 

in de scheiding van de vreemdeling?

 

 

 

Lelu! Lelu! mama,

 

Lelu! Lelu!

 

 

 

Ach, kon ik u met heel mijn zijn

 

begroeten! Gij die mijn waarheid

 

van de aanwezigheid des doods

 

ontdoet: o vreemdeling

 

om wie het lied des levens

 

klinkt uit vredeswil! Uw stilte

 

is de verste scheiding tussen mensen.

 

Er is geen noot die mij 't verdriet bezingt.

Uit: VERVREEMDING, 1981