Het Koninkrijk IJmond
Ba Kuku-Ba Buba
Nu de praktijk van 't schrijven aan 't buro zelf. Hoe moest zo'n stuk, dat over een gedeelte van Holland ging en dat bovendien door vijf blanke mannen en één witte vrouw zou worden gespeeld, er uitzien? Het doel was: parallellen laten zien tussen kulturen. Geen konfrontatiemodel, maar een assimilatiemodel. En dat, liefst vanuit een andere werkelijkheid bekeken. Dus niet het bekende realisme. Het kón niet anders worden dan een metafoor, een gelijkenis.
Het moest ook al in een tent worden opgevoerd. Dat betekent: veel spektakel. Eigenlijk had ik een stuk willen schrijven dat handelt over een zwarte koning die heerst over Nederland (of een deelgebied ervan). Dat zou leuk worden; is niet gebeurd, eenvoudigweg omdat het stuk gevraagd was door blanke spelers in een bestaande groep. Je kon moeilijk een bijgekomen zwarte iedereen laten domineren. Dit stuk, zeg ik stiekumstiekum vol spotlekkerte, dit stuk, dat feitelijk Ba Kuku-Ba Buba, het koningopperhoofd zou moeten heten, gaat behalve over de historie van de IJmond, ook over 'n bepaalde persoon. Het gaat ook een beetje over een schrijvende, literaire koning-opperhoofd en degenen die hem liefhebben. Het is, hoor ik al fluisteren, dus ook een metafoor, een parodie op het minderhedentheater... Maar het zou totaal geen waarde bezitten, indien het niet wezenlijk handelde over de wereld, over onze algemene wereldbolwerkelijkheid. Over macht vooral, macht... macht... macht!
Dagrati! ging ook al over macht. Ba Anansi trouwens ook, al zou je het op het eerste gezicht niet denken. Bijvoorbeeld over de machteloosheid om Holland ons, met Holland z'n diepste wezen, te laten aksepteren, ook en vooral in de vorm van aanboorlingen (zo men wil: allochtonen) onder de Hollandse inboorlingen. Met deze termen toon ik aan wat ik van het akteren vraag: tonen hoe primitief we met z'n allen zijn, allen. Een terugkeer naar de naakte inhoud van onze huid. En daarom heet die koning ook: Ba Buba.
Auteursrechtelijk beschermd