kanten, hebben altijd al mogen meedoen, dus dat is het punt niet. Kijk naar Amerika ten tijde van de grootste diskriminatie! Kijk naar Zuid-Afrika! In het dagelijkse leven zien we genoeg zwarten in videoclips hun mars schudden. Dat anderen dan zijzelf de grote financiële pret van hún muziek hebben is al erg genoeg. Maar blijkbaar zijn ze alleen goed genoeg voor kommerciële uitbuiting. Want - en nu komt het - op het moment dat Europa vertegenwoordigd moet worden tellen andere normen. Dan is Europa ineens weer zoveel mogelijk blank, nee, wítwit! Waarlijk, deze (schijn)apartheid zal Europa nog lang onder de neus worden gewreven als haar eigen nieuwerwetse raciale stankmenu! Ayi!
Maar deze inleiding omvat gelukkig meer dan bittergal spuien. Er wordt heel veel gerept, meer dan elders, over zwarte kultuur. En blijkbaar ben ik niet de enige die daarover zich drukmaakt, die zich als het ware daarover dagelijks met brakwater voedt. Niet voor niets haal ik in dat kader hier een zwarte briefschrijfster aan, die zei:
‘Goed dat je het luid en duidelijk aangeeft over vervreemding; alleen ben ik bang dat black is beautiful een modewoord zal blijven wat het zwart zijn ontkracht, verminkt.’
Ik had het weer eens gehad over ons, zwarten. Over eigen kultuur, kultuurgedrag, negerkultuurgedrag. De zwarte kultuur waar altijd zo breedsmoelig over wordt gerept wordt helaas nog altijd, nog eeuwig & altijd, door ons, negers zelf, onderdrukt.
Zoals iemand het in een van de vele diskussies die ik daarover voerde zei: ‘Wat wil je eigenlijk? Om te laten zien wat negerkultuur is moet je een heleboel zwarte mensen, ook artiesten, helemaal opnieuw ombouwen. Want ze hebben wat neger in ze is permanent onderdrukt, zijn er zelfs niet aan toegekomen. Dan hoe wil je dat ze zich echt zwart gedragen?’
Nou, dat is dus eksakt datgene waar ik het letterlijk boekenlang over heb gehad!
Waarom deze lange inleiding met al die, vaak bittere, kritiek op de (zogenaamd) zwarte kultuur en de uitdragers daarvan?
Auteursrechtelijk beschermd