A nowtoe foe mi ai/In de nood van het aangezicht

[p. 17]

De belaagde mens

de maan, zij snelde mij voorbij!
de tijd die ik waarnam, was anders.
de nacht wist ook niet hoe 't kwam
dat mijn hart als een krater scheen.

en in het rood van bloedlichamen
die de geest gestalte geven
in de paden van wat stromen kan,
bloeide een woud op,
in haastige tijdsdrift!

wat lichaam was sidderde
rijp van de aanwas,
zo diep dat de huiden der wezens
stuk sprongen door drang!

gedachten, ze drongen tot
over de boord van 't verstand!
en de luchten, zij sprongen ineen
in het schreeuwende gat!

en het oog lag wentelend
de verten te verkennen.

dan snelde maan voorbij, gloed
van het witte licht der witte nacht!
de wolken, zij spuugden mijn voorgeslacht
uit, in hersens; en in het aangezicht
der vaderen lag ik geketend.

de morgen, toen zij aanbrak uit de rug
van wouden die oneindig overeind hadden
gestaan, en hierheen vlood,
in 't licht uit mijne open ogen...
ik werd een kind van blijdschap,
heelhuids van mijn angst genezen.

de wereld, gereed om op krukken te gaan.
de zon, uit het rood van mijn bloed gerezen.