Verzameld werk. Deel 5

[p. 1231]

Het stuur en de liefde

Ik zag heel goed de auto komen in de bocht. Het was een lage, grijze, met links stuur. De bloeiende jongeling stuurde met de linkerhand en zijn rechterarm was om 't middel van het meisje heengeslagen. Indachtig dat een auto besturen en minnekozen twee zeer verschillende dingen zijn, die helaas maar al te vaak tegelijkertijd worden uitgeoefend, toeterde ik hoorbaar, alvorens zelf de bocht in te slaan.

Ik hoorde geen antwoord op mijn getoeter. Ik toeterde nog en nóg en keerde met langzame vaart de bocht in.

En toen gebeurde het! Een laag, grijs monster sprong brullend, met zijn vier klauwen tegelijk tegen mij op en 't was of een hele blikslagerswinkel met dak en ramen in elkaar stortte! Je weet nooit precies, in zulk een geval, op 't eerste ogenblik, of je in je recht of in je onrecht bent. Je wilt beiden gelijk hebben en het duurt enkele minuten vóór de situatie zich ontwart.

Toen wij beiden van de doorstane emotie bijkwamen, zag ik mijn gehavende wagen tegen een boom gekneld, rechts van de weg. Dat was goed in zoverre dat ik mijn kant gehouden had. De andere wagen daarentegen stond in de mijne gedrukt, links van de weg, en dat was dus verkeerd! De bloeiende jongeling en 't minnende meisje waren in hun onrecht; en een aantal mensen, die als uit de grond gesprongen kwamen, getuigden dat tenslotte en voegden eraan toe, dat zij mij wel duidelijk en herhaaldelijk, maar die jongeling in 't geheel niet hadden horen toeteren. Toen iedereen mij aldus bevestigde, dat ik volkomen in mijn recht was, ging ik dat rechtsbewustzijn dan ook heel scherp voelen; en ik zei het met verontwaardigde klem tot de bloeiende jongeling en het minnende meisje, die echter van hun kant hardnekkig volhielden, dat niet ik, maar wel zij in hun recht waren.

[p. 1232]

Het meisje was de nijdigste van beiden. Die wist er ook het minst van af; de vrouwen kennen immers nooit maat. Zij blafte mij aan met fonkelende katten-ogen, en dat maakte haar niets mooier dan ze was. De jongeling, daarentegen, had wel enig vermoeden van iets niet geheel in de haak, maar hij kon dat natuurlijk niet toegeven, ter wille van het minnende meisje, dat zo heftig zijn partij koos. En ik weet heus niet, hoe dat alles zou geëindigd zijn, als daar niet eensklaps, als door God gezonden, twee gendarmen waren opgedoemd, - twee zwaar-gelaarsde en dik-gesnorde mannen, - die met vlugge schreden en 't geweer over de schouder, naar de plaats van het onheil kwamen toegestapt!

Zij zagen de beide gehavende wagens daar staan: de mijne waar hij staan mocht; de andere waar hij niet mocht staan; en dat stil en droevig beeld sprak blijkbaar voor hen boekdelen. De oudste van de twee haalde dadelijk een zakboekje te voorschijn en tekende daarin zijn eerste impressies op. Hij vroeg me mijn naam, mitsgaders mijn leeftijd en sociale betekenis, en hij vroeg ook naam en leeftijd en sociale betekenis van de bloeiende jongeling en het minnende meisje. Negentien, antwoordde hij; en zij zei: achttien; en meteen begon ze heftig tegen mij uitte varen en barstte daarbij in woedetranen uit, wat haar alweer niets mooier maakte. Bedarend hief de gendarm zijn hand in de hoogte en zei: ‘Dat schelden helpt niets, mademoiselke, gij ziet toch wel dat het uw wagen is die de wagen van meneer heeft aangereden!’ Getuigen werden gehoord, afstanden werden nauwkeurig gemeten; en toen mochten wij verder rijden... als we konden!

De wagen van de jongeling werd losgewrongen uit de mijne en toen bleek hoe zwaar de eerste was beschadigd. Het hele voorstag was scheefgedrukt en het stuur werkte zeer gebrekkig. De mijne, daarentegen, was er, hoewel ernstig beschadigd, veel beter aan toe, en dit beschouwde ik alweer als een genade van hoger hand, omdat ik in mijn recht was.

Het minnende meisje had haar tranen afgedroogd en naast de bloeiende jongeling weer plaatsgenomen. Zij keek mij zonder enige vriendelijkheid aan. Hoe jammer, dacht ik: nog zo jong en reeds zo giftig! De gendarmen en omstaanders grinnikten om haar nijdigheid, maar zij, of ze 't voelde en wilde brave-

[p. 1233]

ren, sloeg eensklaps haar arm om de hals van de stuurman en gaf hem een zoen. Een gejoel ging op. Jammer, dat ze niet wat mooier is! lachten de gendarmen.

Zij reden weg, scheef en langzaam, als een hinkend paar. Haar liefde had hij; daar mocht hij vast op rekenen, sterker dan ooit. Maar zijn stuur was hij kwijt en dat zou hem wellicht duur komen te staan. ‘Sturen en minnekozen, twee zeer verschillende dingen, die niet met elkander verward mogen worden’, dacht ik weer, met een zweempje van melancholie, terwijl ik mijn eigen wagen besteeg.

Grootmoedig-belangstellend kwam de gendarm naar mij toe:

- Dat moet voor u nogal een schok geweest zijn, meneer. Wat dacht u wel?

- Dat een brullend monster met zijn vier klauwen tegelijk door de spiegelruiten in een pot- en pannenwinkel sprong! herhaalde ik.

De gendarm lachte en sloeg aan.

In een gerammel van los-bengelend ijzer reed ik verder.