Verzameld werk. Deel 5

[p. 1225]

De putter

De huisknecht in livrei en kuitenbroek opende de deur van het salon en de Adorateur trad binnen. Hij stond een ogenblikje op de drempel, met het kooitje in de hand en glimlachte de mooie dames toe. Hij glimlachte met gesoigneerde tanden en monocle in het linkeroog. Toen kwam hij nader, boog diep en kuste de hand van de gastvrouw. Hij groette ook de andere dames en kuste ook hun handen, doch minder innig dan die van de gastvrouw.

Zij waren allen opgestaan uit de fauteuils waarin zij om het open vuur zaten en omringden de Adorateur met verraste en verrukte kreetjes. Was dát de putter? En kon hij werkelijk zijn drinkwater putten uit het glaasje met het vingerhoedje aan het touwtje?

De Adorateur glimlachte, fatterig-voldaan, en liet de vogel in zijn kooitje zien. Het was een aardig vogeltje, met geel, mosgroen en rood aan 't kopje en een paar witte pennetjes in zijn fluwelige, vaalkleurige vleugeltjes. Het piepte even en wipte heen en weer, blijkbaar nog wat vreemd en angstig tussen de opdringende en kakelende mooie dames.

- Laat hem even wat bekomen, zei de Adorateur - en geef mij een kopje thee. Daarna zal hij zijn kunstjes wel vertonen. Hij plaatste het kooitje op een tafeltje bij een van de ramen en kwam het zichzelf knus en gezellig maken in de geparfumeerde kring van de mooie dames. Zij schoven voor hem op, met elegante bewegingen en glimlachten hem vriendelijk toe. Hij was, om beurten, de Adorateur van hen allen geweest; nu was hij meer speciaal de Adorateur van de gastvrouw. Op háár verlangen, omdat zij beweerde daar dol op te zijn, had hij het kooitje met de putter meegebracht.

Hij dronk thee en vertelde de mondaine nieuwtjes en keek door zijn monocle naar de gastvrouw, die met welgevallen

[p. 1226]

naar hem luisterde en glimlachte. De andere dames keken met diepe belangstelling dat hofmakerij-spelletje aan en vroegen zich af of het wel lukken zou. Het lukt lang niet altijd met de Adorateur. De mooie dames zagen hem wel gaarne komen; hij was hun tijdverdrijf, hun speelpop, maar verder...?

Een fijn getjilp bij 't raam deed hen allen omkijken; en, waarlijk, daar was de putter reeds bezig... bezig met putten, in korte rukjes, telkens het dunne touwtje met zijn fijne pootjes vasthoudend en het zilveren vingerhoedje met water uit het kristallen kommetje naar boven halend. Zij stonden in een geruis van zijde op, naderden glimlachend, op hun tenen, naar het kooitje... keken...

- Oh... c'est charmant... charmant! fluisterde de gastvrouw. De Adorateur drong zich naast haar, mouw aan mouw tegen haar aan.

- Regarde... regarde... il boit! jubelde hij.

De putter dronk... Kopje achterover, kralenoogjes blinkend, zag men 't water door zijn keeltje gorgelen. Hij dronk zo twee, drie teugjes na elkaar. Toen liet hij 't touwtje los en 't vingerhoedje plonsde in 't kommetje, zó bruusk, dat de dames met een gilletje ervan achteruit schrikten.

- O! Ik zou hem willen aaien! jubelde de gastvrouw.

- Je moogt hem aaien; hij is absoluut tam en niet meer bang, verzekerde de Adorateur. Er staat hier toch nergens een raam open, zei hij, rondkijkend.

Hij legde een paar zaadjes in zijn handpalm, opende het luikje en dadelijk wipte de vogel eruit en kraakte de zaadjes.

- O! ik ook! ik ook! riepen zij allen.

De Adorateur, triomfantelijk glimlachend verdeelde de zaadjes over al die fijne, blanke, gretig-gestrekte, schitterend-geringde handen en de vogel wipte zonder aarzelen van de ene naar de andere en kraakte al de zaadjes. Zij giechelden en slaakten fijne gilletjes; het kittelde hen, het wond hen bijna hysterisch-zenuwachtig op.

Eensklaps... wat kan een beest toch raar doen en wat mag het soms bezielen! - eensklaps, terwijl hij uit de hand van de gastvrouw een extra-portie aan 't genieten was, hield de vogel midden in het zaadjes-kraken op, boog 't hoofd opzij en keek met strakke aandacht, alsof hij plotseling iets heel interessants

[p. 1227]

ontdekt had. Zo zat hij een seconde, absoluut roerloos. Toen wipte hij om, nam zijn vlucht; en, vóór iemand kon vermoedenwat er zou gebeuren, verdween hij als een pijl in de brandende haard! De schrikgillende dames zagen iets als een verenballetje dat weer opsteeg en terstond weer neerviel en dan nog even iets dat zich over de brandende steenkolen heenkronkelde en meteen als een stukje steenkool bleef liggen. 't Ging alles zo bliksemsnel, dat de verbaasde Adorateur met het lege kooitje in zijn hand stond vóór hij besefte wat er gebeurd was.

- Maar!... Maar!... kreet hij, naar het vuur toesnellend.

De gastvrouw had tranen in de ogen, maar bij 't gekke gezicht van de Adorateur werd zij eensklaps door zulk een hevige lachbui overweldigd, dat ze 't uitgierde, door haar tranen heen.

- Ja maar, enfin!... riep hij geërgerd.

De gastvrouw kronkelde zich, lachte en schreide met wringende handen, uitte onsamenhangende klanken tot de andere dames, die al even zonderling deden als zijzelf.

- Jullie houden mij voor de gek! gilde de Adorateur verontwaardigd. - Adieu!... En met een ruk was hij de deur uit. Hij hoorde kreten en gejoel opgaan, maar onderscheidde niet of 't jouwen was of hem terugroepen.

- Die beroerde putter! Die vervloekte putter! gromde hij, woedend de trappen afrennend.