- Menier de paster, zei hij, - d'r es hier gewijde palm bij, moar uek ongewijde. Ik 'n kan hem uit mallekoar nie schien; moar aangezien dat da ouë stiel es, zilde gij da natuurlijk seffens ontdekken.
De pastoor sprak geen woord, maar keek hem aan met fonkelende woedeogen. Hij rukte ruw een tak uit Guusts armen en liep er brommend mee de ziekenkamer binnen.
Guusts vrouw genas; dank zij de palm, grinnikte Guust ondeugend.
- Joa moar, Guust; was da nou gewijde palm? vroegen gekscherend de mensen, die van de geschiedenis gehoord hadden.
- Joa 't, zei Guust; - en da es gemakkelijk te verstoan: de gewijde die d'r bij was, hee den ongewijden uek gewijd!
Toen ook voor Guust het uur gekomen was, dat voor ons allen vroeg of laat eens komt, nam hij dat wonder kalm en filosofisch op.
Hij voelde heel goed zijn einde naderen en sprak daar zeer gewoon over, als over iets dat nu eenmaal niet anders kon. - 'k Wete da 'k goa stirven, zei hij; - moar 't'n spijt mij niet: 'k hè 'n doanig schuen leven g'had!
De enkele oude vrienden, die nog bij hem toegelaten werden en die kwamen om hem op te beuren en te troosten, wisten soms niet, wat ze daarop moesten antwoorden.
- Tuttuttut, Guust; ge zil gij nog al lank bij ons blijven, zeiden zij.
- Om wat te doen? vroeg Guust. - 'k Worde ginter verwacht! En hij wees naar omhoog.
De vrienden, om met hem in stemming te zijn, gooiden het ook op een grapje.
- In den Hemel...! Ge zil Rose ginter zien! lachten zij.
Rose was al een paar jaar gestorven.
Een fijne, weke glimlach, nog vol ondeugende schalksheid, zweefde even over Guusts verkleurde lippen.
- Os 't God b'lieft... murmelde hij.
Meneer de pastoor werd ontboden. Guust hield wel niet van hem, maar hij wilde toch als een goed christen sterven. Hijzelf had de palm klaargelegd, die voor het Heilig Oliesel moest
Auteursrechtelijk beschermd