Weerzien

[p. 27]

Terreur

Ik had nooit moeten teruggaan. Het schaarse mooie aan Wassenaar wordt zo veel jaren later zo sentimenteel: met mijn vader vlinders vangen in een duinpan, met mijn vader vissen op de Zanderij (schuin achter het bejaardentehuis waar mijn moeders moeder later hartstikke gek zou worden), honkballen bij het Sportfondsenbad, zwerftochten door de onderaardse bunkers in de duinen tijdens welke schemerige wandelingen ik voor de eerste keer met mijn oudste broer het woord kut in rode menie aantrof. Mijn oudste broer: ‘Zeg je niks thuis?’ Dat beloofde ik plechtig. ‘Nou, dat is het vrouwelijk geslachtsorgaan,’ sprak hij gedragen en toen wist ik dus nòg niks.

Nog prettiger. Feestjes bij de zoon van warenhuisbezitter D. Eieren stukgooien in de tuin. Het partijtje bij beleggerszoon Z. met de eerste stereopick-up. Op zolder kijken naar onder lakens verborgen originele Rembrandts en Frans Halsen. Naakt zwemmen 's nachts. Amerikaanse films nadoen. Maar altijd die terreur. De terreur van de elkaar toegezegde zwijgplicht. Alles kon als het maar binnen Wassenaarse mores viel. Jongens die zelfmoord hadden gepleegd, waren plotseling overledenen. Meisjes in verwachting lagen plotseling met een kortdurende maar slepende ziekte in een kliniek te Lausanne.

[p. 28]

Was ik zeventien toen ik een fles rum leegdronk? Van een scooter afviel en dat feit met de mantel der zwijgplichtliefde werd afgedekt? Nee - ik was zestien. Twee jaar later zou ik op dezelfde scooter een reisje naar Spanje maken en daar - op een plein in Zaragoza, ik weet nog steeds precies wèlk plein, ik ben er twee keer terug geweest - maakte ik een einde aan Wassenaar. Ik schreef mijn moeder een kaartje - ze houdt tot op heden vol het nooit ontvangen te hebben - waarop ik haar meedeelde dat ik vanaf heden niet meer bij haar woonde. Sedertdien heb ik inderdaad geen nacht meer in Wassenaar doorgebracht. Op één nacht na. Maar daar wil ik niet over schrijven.

Toch maar wel. Ergens in het begin van de jaren zeventig. Ik had mij overal onmogelijk gemaakt en besloot mij toe te vertrouwen aan de zorgen van mijn moeder. De middag was taartjes, de vroege avond salade en ‘heerlijke kip’; 's nachts lag ik in mijn oude kamertje. Ik probeerde te slapen en hoorde mijn moeder de trap opklimmen. Ze deed de deur open en vertoonde zich in een kiertje licht. ‘Slaap je, jongen,’ vroeg ze. Ik antwoordde: ‘Ja!’ De repliek van mijn moeder was nagenoeg onsterfelijk: ‘Zie je nou wel, je had nooit moeten weggaan.’