Weerzien

Zee

Op weg naar het strand staat Duinoord, dat ik Lievense noem. Het is een semi-chic restaurant. Aan de muren, binnen, hangen nog steeds de lullige borduurwerkjes, aan de tafels zitten de paarsgrijze kapsels, de obers draaien een geluidsbandje af dat ze in 1957 hebben opgenomen. De spijskaart vermeldt bij de afdeling uitsmijters vol trots met drie eieren. De duinen achter het restaurant, richting

[p. 12]

Katwijk, waren verboden dus het adembenemendst.

Ik loop er met een klein plastic emmertje bramen te zoeken. Een man in korte broek loopt langzaam naar mij toe. ‘Zal ik je helpen zoeken?’ vraagt hij. Zijn stem is zangerig, zijn voeten gaan voorzichtig met het helmgras om. 's Avonds vertel ik, na afloop van De Bonte Dinsdagavondtrein, over de man. Mijn vader belt de politie (‘die hij in zijn zak steekt’) en nog voordat de volgende dag begonnen is, wordt een kleine middenstander opgepakt. Ze verdachten hem al langer van paedophilie (zo werd dat toen geschreven). Mijn moeder zegt, vierentwintig jaar later: ‘Meneer [...], die is net weer hertrouwd. Hoe kom je toch allemaal aan die verhalen?’ Ik had niet moeten teruggaan. Ik ben witheet van woede. Straks zegt ze nog dat de duintrap nooit heeft bestaan.

De duintrap bestáát. Aan de linkerzijde van de afdaling naar zee - daar waar je over de duinen gekomen op de Wassenaarse Slag plotseling beneden de zee ziet liggen - staat op een duintop een paviljoen. Het heet nu Beachclub. Van het paviljoen voert een houten trap naar het strand. Daar was het vroeger altijd snikheet, gloeiend warm. Het was en is een trap naar de hemel. Hele zomers heb ik tegen die trap aan liggen kijken. Ik heb hem nooit durven betreden. Diegenen die deze trap op-

[p. 13]

gingen dronken bier als tempeliers, die waren aan de a, die hielden zich aan god noch gebod. Zei men.

Waarom ben ik vijfendertig jaar moeten worden om in een razende storm deze trap op en af te gaan? Voor de eerste keer, wel te verstaan. Als ik de duintrap beklim, deze zo lang verboden klim naar het bacchanaal, gebeurt er iets in mij. Het lijkt wel alsof ik een bezoek ga afleggen aan de onderwereld. Boven staan er verzilte badhokjes. Zie ik gebroken glas. En kijk in het ‘paviljoen’ naar binnen. Er is inderdaad een bierpomp.

Hij heette Eric, dat weet ik zeker. Hij was mooi. Ik veertien. Hij twaalf. Hij had ‘goeie contacten’ in het paviljoen. We hadden in een kuil, afgedicht met allerhande aangespoeld hout, liggen praten over de nieuwste Biggles-pocket. Eric zei, terwijl hij opstond: ‘Ik ga boven een pilsje halen, wil jij er ook een?’ Hij wekte een eigenaardig en onbekend gevoel in mij op terwijl hij de trap beklom. Hij droeg een Frans matrozenpetje. De zon schroeide op het blauwe poemetje.

Ik werd doodsbang. Bier en jongensgevoel. Nu zou ik naar de sodemieter gaan! Ik rende uit de kuil, raasde naar de fietsenstalling en trapte - werkelijk door een duivel bezeten - naar huis. Daar stond mijn moeder te strijken in de geopende tuindeuren. ‘Was het fijn, jongen. Wil je thee of een glaasje limonade?’