Tijl Uilenspiegel in Vlaanderen

IX. Hoe Uilenspiegel en Lamme aan een noenmaal geraakten.

De twee vrienden hadden vele steden en dorpen van de beide Vlaanderen bezocht, en Uilenspiegel had nog al wat verdiend met op de koord te dansen en de toekomst te voorspellen, maar het Vlaamsche gerstenat en 't Fransche druivensap werden niet door hen versmaad, evenmin als eene goede tafel. Op een schoonen namiddag was het goud van de heks en het verdiende geld op en keek Tijl bedroefd naar den bodem zijner beurs.

Ze zaten op den boord eener gracht, om oorlogsraad te

[p. 26]

houden.

- 't Is o-p op, zei Uilenspiegel. We zijn er wat te ruw aan gegaan. We hadden aan de toekomst moeten denken.

- Als 't kalf verdronken is, vult men den put.

- En men bespot het beest, omdat het er ingevallen is... Ik voel maagkrampen.

- Mijn beer grolt.

- Dan moet ge gras eten. Er is niets zoo goed voor pijn in den buik. Zie de honden eens.

- Ik heb geene buikpijn en ben ook geen hond; ik heb honger.

- Honger, dat is een woord, Lamme, dat ge nooit moogt uitspreken, als de beurs ledig is. Dat onzalig woord scherpt den eetlust.

- Er is aan mijn eetlust niets meer te scherpen: hij is als eene naald zoo fijn. En dorst heb ik niet minder.

- Ginder loopt eene beek met kristalhelder water.

- Waten! Een gevaarlijk vocht, Tijl. Zie eens na, hoeveel menschen er in 't water zijn omgekomen! We zullen die beek maar laten loopen.

- En dorst lijden?

- Zoolang als 't mogelijk is. Het is maar ten einde raad, dat een mensch in 't water springt.

- Gij hebt gelijk, en zoover zijn wij toch niet. Ik heb mijne koord nog.

- Om u op te hangen?

- Neen, om een dansje te wagen.

- De eeuwigheid, in?

- Brr! Lamme, wat hebt ge vandaag zwarte gedachten.

- Ze komen recht uit mijne maag, Tijl.

- Ik ga daar in 't dorp wat op de koord dansen.

- Hier? Ik geloof dat er in dat gehucht vijf man en een paardenkop zullen komen naar kijken en dat ge de muntstukken, die ge er voor uw kunst zult krijgen, met uw ellebogen zult mogen in ontvangst nemen.

- Eten moeten we!

- 't Is een eisch der natuur.

- En drinken ook.

- Dat deden we vroeger wel zonder dorst.

- Kom maar mede: ik zorg voor 't noenmaal.

Ze kuierden door het dorpje, waar slechts eene afspanning van fatsoen te ontdekken was: ‘In den Bonten Os’, op de groote baan, waar men, volgens 't uithangbord, kon eten

[p. 27]

De hospes keek hem verbluft aan. (Blz. 27)

en slapen en stallen zonder waarborg.

- Wij zullen daar ons buiksken vullen zonder waarborg, zei Tijl.

Ze traden er binnen en deden den baas, die er een braven kerel uitzag, al opdienen wat hij maar geven kon, en dronken er meer bekers bruinen bij, dan de hospes ooit op één dag getapt had. En ze noodigden den gelukkigen hospes uit met hen te drinken, zoodat hij op het laatste onder zijnen schedel stilaan een onweer voelde opkomen.

Als het maal was afgeloopen, sprak Uilenspiegel tot den baas:

- Ik wil niet weten, hoeveel dat maal kost.

De hospes keek hem verbluft aan.

- Vermits wij kruis noch munt hebben om te betalen, boezemt het beloop der rekening ons geen belang in.

- Dat is misplaatste spot! kreet de man.

- Neen, dat is zoo ernstig als mijne beurs ledig is.

- Ja maar, dat gaat hier zoo niet.

- Hoe gaat het hier dan, baasken? Schenk de bekers nog eens vol.

- Dat ziet ge van hier. Ik ga mijn knecht roepen, om u naar 't gemeentegevang te leiden.

[p. 28]

- En dan?

- Ge zult gestraft worden, deugnieten, aftruggelaars, dieven!

- En dan is uwe rekening betaald?

- Neen, maar ik heb toch voldoening.

- Daar kunt ge uwen bakker niet mede betalen. Neen, baasken, zoo willen we u niet vasthebben. Leggen kan ik niet, maar als ge de bekers nog eens vult, zal ik u iets leeren dat voor een man als gij tien noenmalen en een vat bruinen waard is.

- Wat zou dat zijn? vroeg de hospes ongeloovig.

- Neen, baasken, eerst tappen.

De nieuwsgierigheid dreef den herbergier naar de ton en gerstenat vloeide door 't keelgat van Tijl en Lamme.

- Ik zal u leeren, zei Uilenspiegel, van 't vleesch eener gewone kat, kiekenvleesch te maken, als ge ons het noenmaal kwijtscheldt. zweert ge dat?

- Ik heb niets te verliezen, sprak de hospes, want dat is toch niet mogelijk. Ik zweer het.

- Luister dan goed, wedervoer Tijl. Ge vangt eene kat en bindt ze met een sterk touw aan den poot eener tafel vast. Dan neemt ge een dikken knuppel, danst rond de kat en dreigt ze te slaan, en ge maakt ze zoodanig bang dat ze van schrik 't kiekenvleesch krijgt. Zoo is het.

De baas was kwaad, maar hij had zijn eed gedaan, en Uilenspiegel en Lamme Goedzak konden ongedeerd de afspanning verlaten.