Tijl Uilenspiegel in Vlaanderen

[p. 3]

Eerste boek.

I. Wat er gebeurde toen Uilenspiegel werd geboren.

De lucht ging open en toe, zoo snel schoten de bliksemschichten achter elkaar uit het zwangere zwerk, en rusteloos volgde donderslag op donderslag met gebulder en gebrom. En 't regende zoodanig, dat de eene druppel den anderen voorbijviel.

Het hutje van Klaas den houthakker, gansch alleen in 't woud, nabij Damme, daverde bij 't dreunen van het hemelgeschut, en angstig blikte Anna, de gade van Klaas, de vroedvrouw aan, die bij haar gezeten was, en ze prevelden beiden een gebed.

Het ratelde daar boven... Een bliksemstraal, heller dan al de vorige, lichtte heel de hut en een droge knal deed Klaas morrend opspringen; wis was 't hemelsvuur weer op een woudreus neergekomen.

- Een jongen, zei de vroedvrouw, Klaas, het is een jongen!

- Gode zij lof, antwoordde de houthakker, Gode zij lof, want 't was mijn wensch.

- En, met den helm geboren, juichte de vrouw.

- Hij zal gelukkig zijn, jubelde de moeder.

- En slim, voegde de andere er bij.

- Dat is minder waard, zei Klaas, want 't is beter een beker geluk dan een vat verstand. Hij weze braaf en eerlijk, meer vraag ik niet.

Toen 't kind gewasschen en verzorgd was, kwam de zonne door de gebarsten wolken pinken, en zond een warmen, gulden straal door 't van water perelend gebladerte, recht op den kleine af, die in dat lichtbad aan 't schreien ging.

- Zie eens wat wolk van een jongen, Klaas, sprak Anna fier, terwijl zij het kindje sussend tegen hare borst aandrukte.

[p. 4]

Daar stond Nelle, de oude Nelle, de heks van 't woud. (Blz. 4)

- Zelfs de zon komt naar hem zien. Hij deed het onweer keeren, Anna. De hemel zal hem beschermen.

Ze keken allen naar den ingang, waar een droog kuchen hunne aandacht trok.

Daar stond Nelle, de oude Nelle, de heks van 't woud, die de macht der kruiden kende om dieren en ook menschen te genezen, en in het boek der toekomst lezen kon. Ze stond daar gebogen, op heur stokje leunende, met vonkelende oogjes

[p. 5]

in 't grauw gerimpeld smal kort gelaat, en ze lachte schel, als ze zag hoe de twee vrouwen het teeken des kruises sloegen.

- Hi, hi!... Een kind, Anneken... Mag ik het eens zien?

Ze trad binnen.

De vrouw van Klaas stak die hand afwerend uit, als om den kleine te beschermen.

- Handen er af, Nelle! zei de houthakker, kort, half dreigend.

- Wees gerust, ik zal 't kind geen kwaad doen! Ik houd veel van kinderen, van heel kleine kinderen, want als ze grooter worden, komt er de mensch in, en dan deugen ze niet meer.

De oude staarde strak het kindje aan.

De nieuwsgierigheid won het op de vrees van de moeder.

- Wat denkt ge, Nelle? Zal 't een gelukkig kind zijn?

De heks stak de geopende hand uit. Op een blik van Anna, legde Klaas een muntstuk in de perkamenten holte.

En de oude sprak:

- In heel ons land werd nimmer zulk een kind geboren, want het zal onsterfelijk zijn. Er zit een geest in, die zal blijven voortbestaan, als het stoffelijk omhulsel zal vergaan. Die geest zal helder vlammen werpen in den nacht, om voor te lichten hen die goed zijn, en te misleiden hen die boos zijn, te steunen hen die 't waard zijn, te bespotten hen die valsch zijn. De Vlaamsche geest, zoolang verloren, werd in



uw zoon herboren. Zoo zal het wezen, zoo zal het wezen!

En Nelle strompelde de hut uit.

- 'k Versta er geen gebenedijd woord van, zei Klaas.

- Ik evenmin, sprak Anna nadenkend.

- Wie weet zijn het geene tooverwoorden, opperde de vroedvrouw, en ze nam het palmtakje uit het busje met gewijd water, dat aan den wand hing, en zegende Uilenspiegel.