Van ziel en aarde

[p. 20]

[Zo door en door, tot op de bodem koud]

zo door en door, tot op de bodem koud,
zo onbarmhartig, ongenaakbaar koud
als een rivier des winters - slechts een stalen
leeg schittren drijft het licht in haar beroofde dalen -
is nooit de grond, hoe weerloos en ontwricht
't versteende winterlandschap in zijn stilte ligt.
hij is een korst van kou, daaronder
bloeit in zijn warme schoot het zachte wonder
der kiemdrift en het fel verlangen, -
hij bleef beschermd, hij is geheel ontvangen.
doch de rivier werd tot de bodem koud,
haar water dat de grond moet voeden
glinstert verhongerd in haar tederst blauw,
geen hemelkoepel kan haar ledig hoeden.
de meeuwen schreeuwen wild en daaglijks droever,
de raven staren stom en grauw
naar haar van de verwoeste oever.