Van ziel en aarde

[p. 21]

[Veel droefheid blijft uw hunkrend hart behoren]

‘Veel droefheid blijft uw hunkrend hart behoren,
doch gij behoort zijn bitter pijnen niet,
en onaanraakbaar in uw eenzaamheid verloren
zingt gij de stille sterkte van uw lied.

Vervuld is u mijn Woord. Doch onvervulder
dorst gij naar heemlen, door uw zuiver hart bekoord,
en rusteloos besprongen door demonen, doolt gij, dulder,
- doch zonder vrezen - tot uw einde voort,

doolt gij - hoe in uw schoonste schroom gehavend,
mishandeld en gehoond, toch uwe rampen vreemd -
tot gij, o minnaar, eens ten heldren zomeravond
met God en 't Al voor eeuwig wordt vereend...’