Davids psalmen

Psalm Cxxxvij.

LAngs Babels stroom, langs haer rivieren henen,
Daer saten wy, oock deên wy niet dan weenen
Wanneer aen Zion wierdt van ons gedacht,
Wy hebben harps gebruyck te niet gebracht,
Aen wilgen, die daer zijn; daer zijn gehangen
All' onse harpen, met haer' vreugde-sangen.

2    Als daer die, daer van wy gevangens waren,
Regeerden 't woordt eens liedts van onse snaren;
Als 't volck, 't welck' over hoop ons in 't verdriet
Wierp, sprak; Singt ons een vreugds, een Zions liet,
Wy seyden, Souden wy Godt een liedt singen
In 't landt, daer wy niet zijn, dan vreemdelingen?

3    Doch evenwel, soo ick u sal vergeten,

[fol. Z8v]

O mijn Ierusalem, soo moet niets weten,
Niets weten van sich selfs mijn' rechter-handt.
Mijn' tonge kleev' aen mijn gehemelts randt,
Denck' ick aen U niet, en heff' ick niet boven
Mijn' hoogste vreugd' Ierusalem te loven.

4    Wilt in gedachteniss', Heer, overleggen,
't Geen Edoms kinderen toen gingen seggen,
Ten dag Ierusalems in asch geleydt;
Gedenckt aen haer, Heer, daer door is geseydt,
Ontbloot, ontbloot haer tot haer diepste gronden,
Soo dat daer van niet meer en werd' gevonden.

5    O dochter Babels, dien de val sal gelden,
Wel sal hem zijn, die sond' u sal vergelden,
De misdaedt, die gy hebt aen ons misdaen.
Geluckig sal hy zijn, die heen sal gaen,
Om uwe kinderkens te konnen vatten,

[fol. Z9r]

Dat aen de steen-rotz sy verplettert spatten.