Davids psalmen
(1656)–Henrick Bruno–
Auteursrechtvrij
[Folio M3r]
| |
 In modder-diepte, daer men niet kan staen.
Het diepe water ruckt my met de vloedt;
'k Ben 't roepen moed'; mijn keel is my ontsteecken;
Schoon ick op Godt noch hoop' in mijn gemoedt,
Zijn d'oogen my verswackt, en zijn besweecken.
2 Die sonder oorsaeck my, en buyten schuldt,
Vervolgen, zijn veel meer dan mijn hoofts hayren;
Mijn' valsche haters, die altijdt vergaren
Tot mijn' vernieling, zijn met macht vervult.
Dan moet ick weder-doen, het geen ick niet
En hebb' gerooft; maer Gy en sult niet doolen,
Gy weet mijn' dwaesheydt, Heer; ô Godt, Gy siet
Mijn' schulden, die niet zijn voor U verhoolen.
3 En maeckt haer niet beschaemt door my, ô Godt:
De vrome die met my Uw' hulp verwachten,
O Heere, Heere van de leger-krachten;
| |
[Folio M3v]
| |
 En maecktse niet door my te schandt en spot,
Die U, Godt Israëls, in bange staet
Gaen soecken; wilt Uw' handt en heyl uyt-strecken;
Want siet, om Uwent will' draeg' ick de smaedt;
Schand' quam mijn aengesicht, om U, bedecken.
| |
j. Pause.4 Ick ben mijn' broeders, als een vreemdeling.
Mijn moeders kind'ren zijn 't, die my onteeren;
Want d'yver van Uw' huys quam my verteeren.
Uw's huysen voorstandt deed', dat ick verging.
De smaedtheydt van die U versmaden, Heer,
Is over my alleen geheel gevallen;
Ick weend' in 't vasten van mijn' ziele seer,
Maer 't is geworden tot een smaedt van allen.
5 Ick hebb' een sacken-kleedt gedaen om 't lijf;
Maer tot een spreeck-woordt ben ick haer gegeven:
| |
[Folio M4r]
| |
 Sy klappen van my, die in poorten sweven.
Ick ben der dronckaerts spel en tijdt-verdrijf.
Maer mijn gebedt is, Heer, tot U altijdt.
Daer is een tijdt, ô Godt, van wel-behagen,
Door dien Gy grootelicks barmhertig zijt,
Verhoort, Heer, door de trouw Uw's heyls, mijn klagen.
6 Ruckt my uyt 't slijck, ô Godt, ô Heere, geeft
Dat ick in modder niet en koom' te sincken.
Redd 't my van haters; laet my niet verdrincken
In 't holle water, 't welck geen grondt en heeft.
Maeckt my niet over-stroomt door water-vloedt;
Geeft, dat de diepte doch my niet verniele,
Noch laet de put, wiens mondt sich open doet,
Sich sluyten over my, en mjine ziele.
7 Verhoort my, want Uw' gunst is goedt en recht;
O Heere, siet my aen, siet na beneden,
| |
[Folio M4v]
| |
 Na uwe grootheydt van barmhertigheden;
Verbergt Uw' aensicht niet voor Uwen knecht.
Versteeckt, ô Heere, niet Uw' soet gelaet.
Want my is bang; haest U: wilt my verhooren,
En nadert tot mijn' ziel', tot vryheydts staet,
En treckt haer uyt de noodt, die vreest te smooren.
| |
ij. Pause.8 Verlost, ô Heere, om mijn' haters, my;
Verlost, ô Heere, my; houdt my in 't leven;
Wilt my in 's vyandts handt, ô Godt, niet geven.
Maeckt mijne ziele van sijn' wreedtheydt vry.
Gy weet mijn' smaedtheydt wel; U zijn bekent
Mijn schaemt en schandt, daer in ick ben gesteecken.
Mijn' haters boosheydt, welck is sonder end',
En mijn' benauwers werck is U gebleecken.
9 De bitt're smaedtheydt brack my in het hert,
| |
[Folio M5r]
| |
 En, siet, ick ben verswackt, door 't fell' bestrijden;
Ick hebbe lang gewacht na mede-lijden,
Maer vinde, dat daer geen getoont en werdt.
Ick hebbe langen tijdt verlangt, gewacht
Na troosters, maer ick hebb' die noyt gevonden;
Sy hebben tot mijn' spijs' my gal gebracht,
En edick in mijn' dorst my toegesonden.
10 Haer' tafels gulsigheydt in spijs' en dranck,
Zy haer een strick des doodts, tot haer verderven;
't Zy haer een val-strick, om daer in te sterven,
Tot vol vergelden, en haer' onderganck.
Verblindt haer, laet haer oog verdonckert zijn;
Op dat sy niet en sien, noch yets beoogen;
Doet hare lendenen altijdt van pijn,
Van onmacht wagg'len, en van onvermogen.
| |
[Folio M5v]
| |
 | |
iij. Pause.11 Stort over hen Uw' toorn en gramschap, Heer,
Wilt haer door hittigheydt Uw's toorns aenvaerden:
Maeckt haer palleys verwoest, werpt dat ter aerden;
In hare tenten zy geen wooner meer.
Want sy vervolgen hem, dien Gy kastijdt,
Dien Gy ter neder sloegt, en hebt vertreden,
En van de smert, die Uw' verwonde lijdt,
Werdt praet by haer gemaeckt vol schimpigheden.
12 Doet sonden tot haer' sond'; straft haer, en laet
Tot Uw' gerechtigheydt haer' ziel' niet komen.
Laet haer uyt 't levens boeck zijn wech-genomen;
Schrijft haer niet, daer de naem' der vrome staet.
Doch ick ben in ellend', in smert, en kranck;
Uw' heyl, ô Heylandt, stell' mijn' ziel' om hooge,
'k Sal prijsen Godes Naem met mijn gesanck,
| |
[Folio M6r]
| |
 Groot-maecken, seggen danck, na mijn vermoge'.
13 En 't sal Godt liever zijn tot aller tijdt,
Dan ossen, of een varr', met klauw en hoornen,
Als dit dan werdt gesien van d'uytverkoornen,
Dan sullen sy daer in seer zijn verblijdt.
Uw' hert sal leven, gy die soeckt na Godt.
Want, die noodtdruftig zijn, verhoort de Heere,
En Hy veracht oock niet, noch Hy bespot
Haer die gevangen zijn, om Sijns Naems eere.
14 Dat Hem de hemel en het aerdtrijck eer';
De zeên, en all' wat moet in 't water leven.
Want Godt sal Zion Sijn' verlossing geven,
En Iuda sal herbouwt zijn door de Heer.
Daer sal haer' wooning zijn in eeuwigheydt;
't Zaedt Sijner knechten sal die wooning erven;
En alle die Sijn Naem en Majesteyt
| |
[Folio M6v]
| |
 Lief hebben, sullen daer een plaets verweven.
|
|