Davids psalmen

Psalm xxxviij.

STraft my niet, ô Heer der heeren,
En wilt keeren
Uwen grooten toorn van my.
Wilt my, Heere, niet kastijden,
In de tijden
Van Uw' gramschap; laet my vry.

2    Want Uw' pijlen zijn gedreven,
En sy kleven,
En sy dalen in mijn' ziel'.
En Uw' handt, vol hardigheden,
Viel beneden,
Op dat die my overviel.

[fol. G1r]

3    All' mijn vleesch is heel geschonden,
En vol wonden,
Wegens Uwe grimmigheydt.
In mijn' beenderen is mede
Gantsch geen' vrede,
Om de sond', die op my leydt.

4    Want die ongerechtigheden,
Van mijn zeden,
Zijn my over 't hooft gegaen.
Sy zijn my te swaer te dragen;
Mijne plagen
Hebben my te seer belaên.

5    Heere, siet mijn' etter-buylen,
Die vervuylen,
En mijn' wonden zijn vol stanck;
Om mijn' onbedachte wegen,

[fol. G1v]

Sotheydts plegen,
En te dwaselicke ganck.

Pause.

6    Krom, door 't geen ick hebb' geleden,
Zijn mijn' leden;
Uytter-maten neêr-gebuckt;
En ick ga geheele dagen
Rouwe dragen,
Over 't quaedt het welck' my druckt.

7    Want mijn' innerlickste darmen
Zijn, och armen,
Vol verachte plagen, Heer.
All' mijn vleesch is heel daer heenen,
Wech verdweenen:
Daer aen is geen heeling meer.

8    'k Ben door onmacht over-streden,

[fol. G2r]

Swack van leden,
En gebrijselt boven maet;
En ick brull' gelijck de leeuwen,
Door het schreeuwen,
En 't geruysch 't geen van my gaet.

9    Voor Uw' oog alleen is, Heere,
Mijn begeere',
En Gy hoort mijn kermen klaer;
En al' mijne ongenuchten,
En mijn' suchten
Zijn voor U heel openbaer.

10    Om en om keert sich mijn herte,
Door de smerte;
All' mijn' krachten zijn van mijn;
En my is geheel ont-togen
't Licht der oogen,

[fol. G2v]

Die oock selfs niet by my zijn.

11    Mijn beminners, mijne vrienden,
Die my dienden,
Sietmen verre van my staen,
En mijn' na-bestaende magen
Sien mijn' plagen
t' Eenemael van verre aen.

ij Pause.

12    En, die op mijn ziele micken,
Leggen stricken,
En de soeckers van mijn quaedt
Spreecken veel verderfs, en dencken
My te krenken,
Dencken listen tot verraedt.

13    Als met doove, daer-en-tegen
Is 't gelegen

[fol. G3r]

Met my; ick en hoore niet:
Als de stomme, die niet konden
Uyt haer' monden
Spreecken, ben ick om 't verdriet.

14    Ick ben, als die met sijn'ooren
Niet kan hooren,
En als een, uyt welckers mondt
Men geen tegen-reden hoorde,
Die geen woorde'
Wederomme spreecken kond'.

15    Want op U, Heer, wil ick bouwen,
En betrouwen,
En ick hoop' op U alleen.
Heere Godt, Gy sult verhooren,
En Uw' ooren
Neygen gaen tot mijn gebeên

[fol. G3v]

16    Want ick sprack; Laet t'geener tijden
Hen verblijden,
Om my, die my tegen-staen;
Als ick soude met mijn' voeten
Wanck'len moeten,
Quamen sy veel grooter aen.

iij. Pause.

17    Want ick ben, door swackigheden
Van mijn' leden,
Tot het hincken seer gereedt.
All' den dag is voor mijn' oogen
't Onvermogen,
En mijn' smerten en mijn leedt.

18    'k Hebb' mijn' ongerechtigheden
U beleden,
En oprecht geopenbaert;

[fol. G4r]

'k Ben bekommert en verlegen,
Heer, van wegen
Mijne sond' en boosen aert.

19    Maer, all'die my tegen-streven,
Zijn vol leven,
En vol voorspoedt, sonder smert.
Groot heb Gy haer worden laten,
Die my haten,
Sonder oorsaeck, in haer hert.

20    Die het goedt met 't quaed' beloonen,
Die vertoonen
Sich rondtomme tegen my;
Om dat ick will' all' mijn' dagen
't Goed na-jagen,
En oprechtigheydt belij'.

21    Laet my, Heere, niet verlegen,

[fol. G4v]

In mijn' wegen,
En verlaet my niet, mijn Godt.
Weest niet verr' met Uw' genaden,
Van mijn' paden,
Dat ick haer niet zy ten spot.

22    Haest U, Heer, om my van 't lijden
Te bevrijden;
Haest U tot mijn' hulp, ô Heer;
Wilt, ô Heer, U vaerdig maecken,
Voor mijn saecken,
Gy, die zijt mijn heyl en eer.