Davids psalmen

Psalm xxxvj.

DEs boosen goddeloose sond'
Spreeckt in mijn diepste herten-grondt,
Hy heeft geen Godt te vreesen;
Dewijle hy sich selven vleyt,
In sijne ongerechtigheydt,
Die hatelick moet wesen.
Sijn' woorden, en sijn' klapperny
Zijn onrecht en bedriegery.
Hy wil geen wel-doen leeren.
Hy denckt op onrecht in sijn bedt;
Hy heeft sich tot niets goedts geset,
Noch wil van 't quade keeren.

2    Ten hemel klimt Uw' goedigheydt,

[fol. F8r]

O Heer, Uw' waerheydt is verbreydt
Tot 't bovenst' van de wolcken.
Uw' goedtheydt is Godts berg gelijck;
Uw' oordeel ondoorgrondelijck;
Gy hoedt het vee en volcken.
O Heere Godt, hoe goedt zijt Gy!
Dies gaen de menschen, veylig, by
Uw' wiecken-schaduw' rusten.
Sy werden droncken van het vett'
Uw's huyses, en Gy drencktse met
De beecke van Uw' lusten.

3    By U is 's levens bron gericht;
In Uw' licht kan ons' oog het licht
Op 't allerklaerste vinden.
Streckt Uwe goedtheydt over dien,
Die U bekennen, en ontsien;

[fol. F8v]

Doet recht den recht-gesinden.
Der goddeloosen hoovaerdy
En koom', ô Heere, niet op my.
Laet haer my niet verjagen.
Siet, daer zijn werckers van geweldt
Gevallen, sy zijn neêr-gevelt,
Voor all' haer levens dagen.