|
| |
Psalm xxxv.
TWist met die twisten tegen mijn,
Strijdt met die mijn' bestrijders zijn;
Grijpt schildt, rondas, wilt U opmaecken;
Staet op tot hulpe mijner saecken.
Brengt spiessen voort, en sluyt de vaen
Daer over mijn' vervolgers gaen.
Segt tot mijn' ziele, segt tot my,
Ick ben uw' heyl, die u bevry.
| |
| |
2 Laet haer met schaemt' en schande gaen,
Die na mijn' ziel en leven staen;
Drijft achterwaerts, beschaemt de menschen,
Die tegen my het quade wenschen.
Laet haer als kaf zijn, 't welck de windt
Verspreydt, vernietigt, en verslindt.
Den Engel van den grooten Heer
Verdrijv' en werpe haer ter neêr.
3 Haer' weg zy vol van duysternis,
Gantsch slibberig en ongewis.
Laet d'Engel van de Heer haer jagen,
En haer vervolgen, en haer plagen.
Want sonder oorsaeck hebben sy
De groev' haers nets verbergt voor my.
Sy groeven kuylen voor mijn' ziel,
Op dat mijn' ziel daer binnen viel.
| |
| |
4 Verwoesting' kome over dien,
Dat hy 't niet wete, noch kan sien;
Vangt hem in die gespanne' netten,
Die hy in 't heym'lick quam te setten;
Verwoest daer in hem heel en al,
En brengt hem t'eenemael ten val.
Soo sal mijn' ziele t'aller tijdt
In Godt, haer Heylandt, zijn verblijdt.
| |
j. Pause.
5 All' mijn' gebeent' sal seggen; Heer,
Wie is'er Uw's gelijck in eer?
Die Gy den swacken, door Uw' wercken,
Bevrijdt, en reddet van den stercken;
En den ellendigen in noodt
Ontweldigt zijn' beroovers poot.
Die valsch getuygen, drucken my:
| |
| |
't Geen ick niet weet, dat eyschen sy.
6 Het quaedt vergelden sy voor 't goedt,
Berooving van mijn' ziel' en bloedt:
Rouw ging ick in haer' kranckheydt dragen.
Ick ging mijn' ziel met vasten plagen:
Mijn bidden, met oprechte sin,
Quam weder tot mijn boesem in.
Gedueriglick ging ick tot haer,
Of 't tot een vriendt en broeder waer'.
7 Ick ging in 't swart, in nedrigheydt,
Als een, die 's moeders doodt beschreyt;
Maer, als ick hinckte met mijn' saecken,
Dan gingen sy haer vrolick maecken.
Sy quamen, als geslagen, aen;
Ick kon haer' valscheydt niet verstaen;
Sy scheurden t'samen haer gewaedt,
| |
| |
En hielden gantsch geen stil gelaet.
8 Sy knersten t'samen over my,
De huychelaers, de tafel-broed'ren,
En by spot-achtige gemoed'ren.
Hoe lange sult Gy toesien, Heer?
Brengt my van haer' verwoesting' weêr;
Verlost mijns zielen eensaemheydt,
Van jonger leeuwen felligheydt.
| |
ij. Pause.
9 Soo sal ick dan in het gemeen,
Daer machtig veel volcks is by een,
Om eer' Uw' Name te bewijsen,
U groot'licks roemen, loven, prijsen.
Laet hem niet zijn om my verblijdt,
Die my met 't valsche recht bestrijdt;
| |
| |
Noch wencken met sijn' oog', uyt smaedt,
Hem, die my sonder oorsaeck' haet.
10 Want van geen' vrede spreecken sy;
Maer sy bedencken tegen my,
En tegen stille in den lande
Bedriegery, en list, en schande.
Sy sperren hare monden wijdt
Op tegen my, tot spot en spijt.
Sy seggen, met een luyde stemm',
Ha, ha, wy sien hem in de klemm'.
11 Gy die dit alles merckt en siet,
En swijgt daer over, Heere, niet.
Wilt U niet verre van my maecken:
Wilt, Heere, tot mijn recht ontwaecken;
Tot mijne twist-saeck, doet Uw' knecht,
Na Uw' gerechtigheden, recht.
| |
| |
En laet mijn' haters nimmermeer
Verblijdt zijn over my, ô Heer.
12 Laet haer niet seggen in 't gemoedt,
Ha! hy leydt onder onse voet.
Laet alle sulcke schaem-roodt blijven,
Die om mijn' qualen vreugd' bedrijven.
Bekleedt met schaemt, bekleedt met schandt,
Die tegen my sich selven kant.
Maeckt hem, met schand' van schaemte roodt,
Die tegen my sich selfs vergroot.
13 Maer laetse vrolick singen gaen,
All' die mijn recht zijn toegedaen,
En altijdt seggen t'Uwer eere,
Groot zy gemaeckt de Heere Heere,
Die Sijnen lust heeft tot het recht,
En tot de vrede van Sijn knecht;
| |
| |
Soo sal ick Uw' gerechtigheydt
Vermelden in der eeuwigheydt.
|
|
Auteursrechtvrij