Davids psalmen

Psalm xiiij.

DE sot seydt in sijn hert; Daer is geen Godt;
En hy verderft sijn weg door grouw'lick leven.
Sijn doen is door geen vrees sijns Godts gedreven.
Daer is, van die 't goedt doet, en 't niet bespot,
Geen overschot.

2    De Heer, die op Sijn Throon des hemels woont,
Daelt met Sijn oogen op der menschen wercken,
Ter aerden, om te sien, en om te mercken,
Of yemandt Hem soeckt, en sijn wijsheydt toont,
En Godt niet hoont.

3    Maer alle hebben sy Sijn Wet vertreên,
En aller voeten gaen op boosheydts wegen.
Te samen stincken sy. tot goedt genegen
En vindtmen onder all' de menschen geen;
Ia oock niet een.

[fol. B9v]

4    Kan dan 't boos-aerdig volck, 't vervloeckte zaedt,
't Welck altijdt onrecht werckt, geen kenniss' leeren,
Het welk mijn volk, als broot, gantsch gaet verteeren?
Sy roepen Godt niet aen; maer doen Hem quaedt,
En alle smaedt.

5    Maer alle, die daer zijn van desen aert,
Die sullen haest'lick met vervaertheydt wesen
Vervaert, vol angst, vol schrick, in duysent vreesen.
Want met 't oprecht geslacht, 't welck Hy bewaert,
Is Godt vergaert.

6    Gy soeckt te schande, gy soeckt heel onnut
Te maecken al den raedt van alle vromen.
Om dat de Heere haer te hulp wil komen:
Om dat haer toevlucht, Godt, haer onder-stut,
En haer beschut.

7    Och! dat eens Israëls verlossing uyt

[fol. B10r]

Het heylig Zion quam! als d'Heer der heeren
Sal Sijn gevangen volck doen weder-keeren,
Verheugt sal Iacob, Israël verblijdt
Zijn in die tijdt.