Davids psalmen

Psalm xiij.

HOe lange doch sult Gy, ô Heer,
My soo vergeten, en soo seer
Altijdt my laten in ellenden,
En U van mijn' ellenden wenden?
En U verbergen voor mijn eer?

2    Hoe lang sal mijn verlegen hert
Raedtslagen nemen in mijn smert,
En droefheydt my by dage quellen?
Hoe lang sult Gy in hoogheydt stellen,
Daer van mijn ziel gemartelt werdt?

[fol. B8v]

3    Aenschouwt, verhoort, ô Heere, my;
Geeft dat mijn oog verlichtet zy;
Mijn Godt, wilt mijn gesicht verklaren;
Op dat ick niet in 't graf moet' varen.
Vrijdt van des doodts ontslapen my:

4    Op dat mijn vyandt niet en segt;
Ick hebbe hem ter neêr gelegt:
Mijn' boose dood'licke partijden
Die souden haer op 't hoogst verblijden,
Om 't wanck'len, Heer, van Uwen knecht.

5    Maer op Uw' goedtheydt bouwt mijn macht;
Uw' heyl heeft vreugd' my aengebracht.
Ick sal den Heere Heere singen,
Om dat Hy my in alle dingen
Heeft wel gedaen, en my bedacht.

[fol. B9r]