Davids psalmen

Psalm xij.

BEhoudt, ô Heere, want 't getal der vromen
Onbreeckt; 't getrouwe volck is af-gegaen
Tot weynigheydt: het is seer wech-genomen,
By menschen kinderen. Heer, siet my aen.

2    Elck een van haer spreeckt valsch en ydelheden,
Met sijnen naesten, door herts-dobbelheydt;
Door lippen-veynsery, door gladde reden,
Die hy trouwlooselick en loos'lick seydt.

3    De Heere snijde af der vleyers reden;
Hy snij' die af van nu, in eeuwigheydt.
Groot-spreeckers trotze tong zy af-gesneden,

[fol. B7v]

En alle lip, die oyt trots heeft geseydt.

4    Snijdt af de man, die seydt; Door onse woorden
Sal seeckerlick by ons zijn d'over-handt.
Want onse tong en lip ons toe-behoorden.
Wie is, wie was ons' heer, in 't heele landt?

5    Om die verwoesting, om 't gekerm en klagen
Van die ellendig, die noodtdruftig gaen,
Sal Ick, spreekt God de Heer', haer' plagers plagen;
Tot haer' behoudeniss' sal Ick gaen staen.

6    Des Heeren reden is een' reyne reden;
Gelijck het silver is; gelijck 't metael
't Welck in een aerden kroes, door silver-smeden,
Gepuert, gesmolten wierdt, tot seven-mael.

7    Gy, Heere, sult Uw' volck, Gy sult den goeden,
Na Uwe goedigheydt, voor dit geslacht,
Van nu tot eeuwigheydt bewaren, hoeden.

[fol. B8r]

Verdelgen sult Gy, die na 't quade tracht.

8    De goddeloose gaen rondtom, en sweven,
En draven: nademael het boos', en 't snoodt,
En 't schuym van menschen werd om hoog verheven,
En tot bevel, en macht, en staet vergroot.