|
| |
Hoe billick het is, dat de Religie in alle ghemeenten betracht end' onderhouden werde.
Cap. VI.
Een yeghelick dinck, hoe cleyn het oock zy, draecht op sijn voor-hooft, de livreye ende merck-teeckenen van Gods wonderlickheyt.
Het cruyt, en al wat groeyt op 't velt,
Gods wijsheyt end' syn wercken melt.
| |
| |
Soo spreken selfs de Heydenen, die maer leerlinghen van de natuere gheweest en zijn. Het welcke seer ghepastelick over een stemt met het gene d'Israelitische Coninc op sijn harpe singt, in den 147. Psalm.
De Heere, die de sonn' met mist en nevel decket,
De Heere, die de locht met wolcken over-trecket,
Die d'aertrijck droogh en heet den reghen toe-bereydt,
End' 't selve wijdt en breedt, met vruchten overspreydt.
Hy die het schrale hoy, tot voetsel, doet op-spruyten,
Hy die doet bergh en dal haer rijcken schoot ontsluyten
Op dat 'tonnoosel vee, het voetsel van de mensch
Gespijset en versaet, mocht crijgen haren wensch.
Dese bedenckinghe, die mildelick, alle ooghenblick, van onse sinnen gevoet can werden, baer[t] in ons een heylighe liefde tot God, als onse goedertieren Vader, end' een eerbiedige vreese, als onse machtighe Heere. Ghy siet hier een onmetelick velt gheopent, om onse boosheydt end' broosheyt op een schavot te stellen, end' Gods over-weldighe goetheydt, als in een heerlicke triumphe, tot onse versmadinghe, om te voeren. Maer de bereydselen end' toe-rustinghen zijn soo over-vele, dat ick te arm van gheeste ben om my sulcx te durven onder-winden. Oock soo moet ick my enghen, naer mijn voor-ghesteken merck: sonder de seyssen, buytens tijts, in een[s] anders oogst te slaen.
| |
| |
't Is billick, om besnijdelick te spreken, dat God de Heere, in alle regieringhen, boven alle sorghen, ghe-eert end' gheviert werde; als die den oorsaecker end' stichter van de selve is. Alle ziele, seght dien grooten Apostel, zy de over-gestelde machten onder-worpen: want daer en is gheen macht, als van God, end' die mach ten zyn, die zyn van God gheordineert. Soo wie dan de macht weder-staet, die weder-staet de ordinantie Gods: ende diese weder-staen, die sullen het oordeel teghen hen selven nemen. Dit roepen alle de zijden van de heylighe Schrift, end' wort oock allenthalven van de regierders selve bevesticht. Dit Goddelick boeck wort nu door Gods genade, door veler handen ghesleten, end' redelicker mate by ons ghekent: Daerom en sal ick hier gheen lap-mengsel van ghetuyghenissen by een sorten. Hoort maer alleenelick de Godvruchtighe wijsheydt van Salomon: De Heere leest, seght hy, die my bevesticht heeft, end' my ghestelt op den throon myns Vaders Davids. 't Is seker, end' over al betuyght, daer en is niets goets, jae niet quaets in de weerelt, dat Gods bestieringhe versaecken of missen can; hoe veel te meer dan moet sijn voorsienicheyt strecken over sulcke ghewichtighe dinghen, daer hele steden end' landen, ja somtijts de gantsche weerelt aen gelegen is? Denckt vryelick, end' belijdet met Anna: 't Is de Heere die doodet, end' weder levendich maect: die in het graf leydet, end weder uyt-brengt. De heere maeckt arm, end' maeckt rijcke: hy vernedert, end' verhoogt, Hy heft den nootdruftighen uyt het stof, end' verhooght den armen
| |
| |
uyt den dreck, dat hy hem sette onder de Vorsten, end' den stoel der eeren erven late. Want des werelts eynden zyn des Heeren, end' hy heeft den aerdtbodem daer op gheset. End' wat isser oock met dat volmaeckte wesen meer over een comende, als dat hy dat uyt-ghewrochte werck, dat groote wonder-schepsel van de Alheydt een-mael ghemaeckt hebbende, de hant end' de ooghe geduerich daer over houde, sonder welcken, alles wat daer is, vervallen, end' tot sijn eerste nieticheyt gheraecken soude. Aristoteles, die nochtans seer spaerlick van Goddelicke dinghen spreeckt, gheeft in sijn boecxken, dat hy van de weereldt gheschreven heeft, een heerlicke ghetuyghenisse van dese voorsienicheyt: Het ghene, seydt hy, dat den Stier-man in een schip is, den Voer-man in een waghen, den Voor-sanger in een rey-dans, de Wet in een stadt, de Veldt-overste in een Legher, dat is God in de weerelt: doch met dit onderscheyt, dat ghenen haer regieringhe moeyelick, pijnelick, end' lastich is: maer God is sy sonder arbeyt of pijne, end' van alle lichamelicke swackheyt af-gescheyden.
't Is God dan, die als een over-opperste oorsaek eygentlick de heerschappie van alles moet toe-ghedraghen worden: die als de ziele end' het herte van alle regieringhen moet aen-ghemerckt worden, in wiens handen de herten der Coningen zyn, end' diese leyt als water-beken, waer het hem ghelieft. Met recht is dan dat heylich gebruyck onder alle opperste Princen veroudert, dat sy deur-gaens, naer haren staet-tijtel, schrijven, Door de gratie Gods. Te kennen gevende, dat | |
| |
hoe-wel sy het rijcke, door gheboorte of verkiesinge, of andersins vercrijghen, nochtans de manschap Gode schuldich zijn, door wien, end' waer van sy dese heerlicke leenen verheffen. Daerom ghelijck Augustinus in dese gheleghentheyt, seer wel seght, En laet ons de macht van rijcken of heerschappien te gheven, niemant anders als Gode toe schrijven: die de ghelucksalicheyt in het rijcek der hemelen alleen de Godvruchtige geeft: maer de aerdtsche rijcken, de Godvruchtighe ende Godlossen, gelijck het hem behaecht, dien niet onrechtveerdichs en behaecht. Dit is selfs den eersten stichter van Roomen niet onbekend gheweest: de welcke naer dat hy, door een seldsame toe-ganck, tot de Konincklicke glants verheven was, heeft onder andere, dese hooft-wet niet naer-ghelaten: dat niemant de heerschappie, of Magistraetschap betreden soude, ten ware God selve den in-steller ware. Daerom hy oock door Gods-dienstighe waer-seggherien, end' andere Heydensche heylicheden, heeft willen bevesticht wesen.
Dese Goddelicke macht heeft den heylighen Roomschen Vader, als een seer dienstelick voorrecht, hem selven toe-ghe-eyghent. Want niemant noch huydens-daechs tot het Keyser-rijck in-ghehuldet wert, ten zy de Pauselicke bevestinghe daer tusschen come: jae de krooninghe selfs moet uyt den name des Paus, door een Aertz-bisschop, in Pauselick gewaet, met kerckelicke Lof-sanghen, geschieden. Maer soo het waer is, dat ons de Fransche Historien verha- | |
| |
len, end' de huydens-daechsche vertellinghen bevestighen: wat hoeven wy elders miraculen te gaen soecken? Sy schrijven, dat als Clouijs, Koninck van Vranckrijck, ghedoopt wiert, een Duyve ghesien is gheweest van boven nederdalende, brenghende in haren beck, een flesken vol van heylighe olye, het welcke van dien tijdt aen seer wonderbaerlick, met dese heylige vochticheydt, bewaert zijnde, noch teghenwoordich dient, om de Coningen te salven, end' hare Majesteyt te vergrooten. Soodanigen olye maeckte Moses ooc in de woestijne (immers de Rabbijnen ghetuyghent) de welcke duerde, tot de ghevanckenisse van Babylon, met de welcke de Priesters ende Koninghen, in haer huldingen, geolyet wierden. Soo wonderlick ist ooc, datmen segt, dat de Koningen van Vranckrijck end' Enghelant, elck bysonderlick, door aen-rakinge, een evel connen genesen, dat de genees-meesters, end' andere constighe werckers te vergeefs bestaen houden. Ick en wil dit noch bevestighen, noch bestrijden, als zijnde buyten mijn ondersoeckinge: so veel isser aen, 'twelck op ons voor-stellen uyt-comt, dat dit een middel is, om de Ghemeynte te onder-richten, dat gelijck Gods voorsienicheyt, over alle menschen is uyt-gestreckt, dat sy besonderlick over de hoofden van een heele Ghemeente waeckt, op dat het, naer ghelande, met alle de leden gaen mach. DAerom hebben oock de Persianen hare Koninghen soo hooch-weerdich ghehouden, end' Godvruchtelick ghe-eert, dat sy voor een onversoenelick schelm-stuck ghehouden hebben, in haer tegen- | |
| |
woordicheydt te spouwen, te gheeuwen, te spuyten, of yet sulcx te doen, dat de nature meer ghebiedt, als de Conincklicke Majesteyt vereyscht, of betamelick is. Maer dat meer als menschelick is, na dat hare zielen dit aerdtsche huys verlaten hadden, hebben sy haer alle menschelickheyt uyt-ghetrocken, end' int getal der Goden ghestelt; Autaren, Tempelen, Beelden, end' allerley eer-stichtselen op-ghericht, slacht-beesten gheoffert, Wieroock end' allerhande costelicke specerien aen-ghesteken: op dat hun niet ontbreken en soude van yets ter weereldt, dat de grootste van den hemel toe-gheheylicht is.
Op dese ghelegentheyt comt my te vooren een redelick ghemeene, doch seer ghedenckweerdige historie, die ons Herodotus in sijn derde boeck, end' meer andere, heel wijt-loopich beschreven hebben. Het is eertijts ghebeurt onder de Persianen, dat de Konincklicke stamme, door de doot van Cijri kinderen uyt-ghestorven sijnde, groot verschil, naer den aert van sulcke gheleghentheyt, onder de Rijcks-Princen geresen is. Vele onder hun, in adel end' vromicheyt, sonder merckelick voordeel, seer ghelijck sijnde, was het soo sorghelick als hatelick, een keurdach te belegghen, om dese croone vredelick te versetten, end' weerdelick te versien. Eyndelic, naer veel weghens end' over-weghens, is heylichlick beraemt end' goet ghevonden, dat dit sware stuck den hemel soude overghegheven werden. Dit volck in de heydensche duysternisse versmoort liggende, hielden de sonne voor den | |
| |
oppersten God, dien sy oock witte peerden toeheylichden end' op-offerden, als in claerheydt snelheyt end' sterckte, met heel ongelijck sijnde. De Princen sijn dan over een ghecommen, dat sy alle op een bestemden dach, voor het Konincklick Palleys, met het kriecken van den morgenstont, te peerde verschijnen soude: end' diens peert eerstelick, met den opganck der sonnen, brieschen soude, sonder teghen-spreken, voor Koninck soude erkent worden. Den tijt is ghestelt, de Princen sijn by een: Darius peert juycht voor al sijn Heere toe, ghevende een heylich vreugd-begin tot de een-stemminghe gheluckroepinghen, daer de lucht door verscheurt, end' eerbiedich bewesen sy haer in het gene sy meynden, niet van menschen, maer suyverlick vanden hemel te hanghen: end' bevestichden alsoo, met ghebeer end' vrolickheyt, die eerlicke leer-stemme van Titus Vespasianas, Dat het vorstendom door een nootschicksel ghegeven wort; end dat te vergheefs een schelm-stuck aenghestelt wert, op hope van het selve te vercrijgen, of uyt vreese het selve te verliesen. 'Tis seker end ghewis, God heeft de heerschappie van den hemel gestelt, gelijck Iustinianus seer Christelick spreeckt Novell 73. Daerom werden oock de Princen inde Goddelicke schriften, Goden, end' van Homero, Gods boorlinghen, Gods voesterlinghen, genaemt: tot een bewijs-teecken, ghelijck sy van God hier inde weerelt ghestelt sijn, om eeniger maete sijn plaetse te bewaren: dat sy oock bysonderlijck in sijn hoede end' bescherminghe sijn. | |
| |
De Goden, seght dien grooten Historij-schrijver, hebben de Princen het opperste recht van saecken ghegheven: de onderdanen is de eere van ghehoorsaemheyt ghelaten. Hierom heeft oock eertijts, tot de selve aenwijsinge, een vande oude Poeten eertijts ghesonghen;
De Prins heeft syn beghin van Iupiter ontfangen,
Syn eynde sietmen ooc vast aen den hemel hangen,
Dit ghetuyghde seer aerdich end' met groote voorsichticheyt dien wijsen Samnius van AEgypten: de welcke, naer dat hy verstaen hadde, dat Alexander de Groote, door de waen-goddelicke raet-stemme, voor den sone van Iupiter Hammon erkent end' ghegroet was, met verbaestheyt end' verwonderinghe van alle de weerelt: Alle menschen, seyd' hy, syn onder Gods ghebiedt: daeromme te ghebieden, end' de heerschappien, onder de sterffelicke menschen te voeren, moet voor een Goddelicke-ghifte gherekent werden. Hier by voeghd' hy, dat het door alle redenen kennelick was, dat God een vader van alle menschen int ghemeyn was, maer dat hy bysonderlick eenighe voor sijn keur-kinderen aen-nam, dien hy als een edel draegh-pack, de macht der heerschappie, op de schouderen leyde. Wat was dit anders, als het ghene de Goddelicke wijsheyt selve spreeckt? Door my regieren de Coningen, end' de Raets-heeren schrijven recht voor. Door my heerschen de heeren, end' de edele, end' alle de Richters der aerden. 'T Is meer tot opweckinghe van onse naelatinghe end' flauwe opmerckinghe, dat ons de heylighe schriften, end' wy oock hier, het | |
| |
selve soo neerstich in-stampen: als tot bewijs end' onder-richtinghe van een saecke, die door duysterheyt onbekent is. De heydenen om het selve als voor de ooghen af te schilderen, hebben in oude tijden een beelt opghericht vande Goddinne Iuno, hebbende een croone op het hooft, een Scepter inde rechter hant, end' inde slincker handt een granaet-appel, een vrucht, die inde kruyne de ghedaente van een croone draecht, tot een natuerlick end' heylich teecken van het Koninckrijck. Waer mede die schemer-sichtighe menschen beduydet hebben, dat God de Heere, naer den verholen raet sijns wel-ghevallens, de rijcken end' vorstendommen uyt-deelt, vernieut, verandert, keert end' weder-keert, tot sulck een eynde, als hy hem selven van eeuwicheyt heeft voor-ghestelt. D'hebreeusche Meesters, die met nauw-puntighe neersticheyt, de alderminste dinghen vande Goddelicke Wet doorneuselt, end' uyt-geschut hebben, verhalen, dat den Opper-priester, met sijn rijck end' kletterich cieraet, met die verscheydene veel-spelige couleuren, met sijn costelick ghesteenichde borstlap, een seghel-teecken vande sterren end' den hemel was: dat den onder-soom van sijn kleet, daer van twee end' seventich granaet-appels, met even soo vele bellekens hingen, een beduytsel was, dat de God des hemels een alghemeyne Koninck vande heele weerelt is: die doen ter tijt, door twee end' seventich talen verdeelt end' bekent was. Wat heir van sy, laet ick voor dit mael ongeroert: in allen gevalle, soo is de gront heylich, end' sijne waerheydt onbestrijdelick. | |
| |
Heffet end' wendet, keeret end' legghet op alle averechten, ghy sult dese voorstellinge, de gantsche weerelt door, vercondicht end' bevesticht vinden.
Daerom soo is de daet van Canutus, Koninc van Engelant, seer prijselic, end' in alle eeuwen seer verhalens weerdich. Dese goede Prins, gevoelende sijn sedicheyt gestadich vande Hoofsche pluijmstrijckers omringht end' bevochten, slaet een middel aen, om eenmael hem selven daer van te ontwickelen. Sy souden hem gheeren wijs ghemaeckt hebben, dese ghepurpurde tafel-vryers, dat alles draeyde end' omghingh op de enckele spille van des Koninghs wille: dat hy puerlick, op sijn oog-winck, alles mocht ghebieden end' onder-werpen, dat hy als een over-opperste Vorst, van niemant grooter hanghen, of verheffen moste. Merckt hier, ick bids u, hoe heylichlick end' tastelick de Koninck dese Goddeloose vlae-backers, een slot aen de mont, end' verroodinghe in het aensichte gheworpen heeeft. Ick sal de woorden van S. Huntindonensis op-volghen, end' uytdruckelick overstellen, ghelijck die ons by Camdenum nae-gelaten werden. Hy heeft bevolen, dat synen stoel, aenden oever der zee, als het water wies, gestelt soude werden: end' heeft tot de wassende zee ghesproken: Ghy syt onder myn ghewelt, end' de aerde, daer ick op sitte, is myne: daer en is niemant, die myn ghebiedt onstrafbaerlick can wederstaen. Ick ghebied u dan, dat ghy op myne aerde niet en rijst, noch cleederen, noch leden van uwen heerscher nat en maect. Maer de zee, naer ghewoonte, op-comende, heeft
| |
| |
de voeten des Conincks, sonder eerbiedinghe, nat ghemaeckt. Hy dan aerselende, dat alle inwoonders, des weerelts weten, seyd' hy, dat de macht der Coninghen ydel end' beuseligh is, end' datter niemandt de naem des Conincks weerdich is nyt genomen, hy, door wiens wincken en knicken, hemel, aerde aend' zee, de eeuwighe wetten ghehoorsaem zijn. Een levendighe bestraffinghe van die stinckende ongoddisten, die door heylich-rooverie, haer ghewisse over-weldighende, den hemel ontstelen, daer sy de aerde end' haer selven mede becleeden willen. Ick moet het weder her-segghen, als een waerheyt, die onbeloochelic is: dat de Coninghen sijn Coningen, jae dat sy menschen zijn, comt vanden Heere: diens wijsheyt het gelieft heeft, in tijdelicke waerdicheyt, de selve boven andere te verheffen, op dat hy, door haer beleyt, de volckeren des weerelts, in goede orden, end' tuchtelick leven onder-houden soude. Daerom sy haer oock bysonderlick in de ooghen end' gedachten draecht, naer dat y haer onderdanen veel goedt off quaet wilt. Men siet, op dat ick dit maer alleen uyt de H. Schrift verhale, hoe wonderbaerlick God de heere den Prophetischen Coninck van Sauls lagen bevrydet heeft: hoe geluckelijck hy uyt de handen der Philistijnen, end' meer andere sijne vyanden, ontcomen is: hoe sekerlick hy van leeuwen, beeren, end' ander wreede ghedierten, bewaert is geweest. Wat nood hadd' hy oock? hy was den ghesalfden des Heeren, die sijn handen ten krijghe bereydet hadde: door wiens cracht hy over mueren end' wallen conde springen, end' alle uyter- | |
| |
lick ghewelt beroepen end' belacchen.
Aen-merckt op dese ghelegentheyt het exempel van Titus Vespasianus, de welcke, naer dat hy dicht by de stadt van Ierusalem quam, om de selve te besichtighen, of te overvallen, is hy met sijn volck, door het uyt-vallen der Ioden, met oneyndelicke pijlen, beschoten gheweest. Op welcken tijdt, ghelijck Iosephus verhaelt, seer duydelick conde verstaen werden, dat God de stonden der oorloge, end' het gevaer der Keyseren gade slaet. Want van so veel flitsen ende schichten, die daer soo dicht als een stort-vlaghe, nedervielen, daer dese Keyser noch Helmet, noch Pantsier om 'tlijf en hadde, en is sijn lichaem nerghens ghequetst, of gheraeckt gheweest. Hier op besondichde hem te seer lichtveerdich, dien grooten Crijgh-vorst, van welcken M. Cato, met verwonderinghe, seyde: dat hy alleen sober ghecomen was, om de Republijcke om te keeren. Desen, met een onstuymich, verschrickelick weder, int diepe van de zee zijnde, ende sijnen stierman, met billicke redenen, vreesende, dat hy het niet op en soude zeylen, end' over sulcx poogende om te wenden, heeft hy de rechter-handt des stier-mans ghevat, segghende, Waerom vreest ghy, is het niet Caesar, die ghy met u voert? Gelijck als of hy noch sorghe noch vreese en hadde te hebben, overmits hy, als een gheheylicht persoon, in de bewaringhe Gods ghestelt was. Dit quam wel uyt een waen-heylighe vermetelheyt, die vervloeckelick voor God, end' hatelick voor de menschen is: maer het welcke evenwel de gront van de rechte waerheydt behelser. | |
| |
Wie twijffelter aen? De muskens, de bloemkens, jae selfs dat onse sinnen ontgaet, end' ontgaen nochtans Gods voorsienicheyt niet. Hoe soud' hy dan de vorsten, buyten sijn heel-ooghighe wijsheyt ghestelt hebben? Hoe soud' hy de groote staets-lichamen versuymen, of daer van verleet sijn? Neen vrienden, hy heeft de ooghen gheduerich in het zeyl van onse regieringhen: hy staet selve als een man te roere, hy sedt de bestecksels inde lengte end' in de breede; end' stiert dese burgherlicke zee-vaten, naer het compas van sijnen Goddelicken wille: tot sulck een haven, als hy in sijn eeuwighe wijsheyt voor-ghestelt heeft. Wilt ghy hier dan noch, met een heyloos ongheloove, of knorren, of teghen-preutelen, hoort end' verschrickt u over het ghene, dat de heydenen uyt-roepen:
Al wat de Goden comt in sinnen of ghedachten,
Met eenen is ghedaen. Wat hoeven sy te wachten?
Den hemel sonder eynd, syn crachten wyt end breet,
Verspreyt, end' buyten al, de Alheyt overcleet.
Daer is ter weerelt niet, so groot end' hoog verheven,
So buyten al gewaer, end' buyten vrees end' beven,
Versekert end' bemuert, dat niet en kent te gaen,
Aen Godes hant, end' vast in syn bevel te staen.
Ick stutte hier den loop van mijn penne: want sulcke end' dierghelijcke dicht-spreucken, sijn over al ghesaeyt, end' sonder eynde uyt-ghestort. Wat staet ons dan te doen, om niet als Goddeloose wichten ghekeurt end' verscheurt te werden? Seneca sal onsen Mercurius ende leer-meester sijn. God, segt hy, moet ge-eert werden, niet met
| |
| |
vette, gheslachte lichaemen van stieren: niet met gout, of op-ghehanghen zilver: niet met schatten, [in] aelmoessen uyt-gestort, maer met een Godvruchtige end' oprechte wille van de aen-bidders. Want [hy] vereyscht, gelijck Plautus seght, de Godvruchtighe daden der menschen, zeden, Godvruchticheyt end' trouwe. End' wat isser, lieve doch, dat billicker is, end' van stercker verplichtinghe, als dat wy dien grooten Opper-heer, van welcken [all]e rijcken des weerelts, als edele leen-goede[ren] verheffen moeten, die eere ende manschap [to]e-draghen, die hy soo spaerlick, soo gevoechel[ic]k, end' met sulcke onmetelicke belooninge van [on]s af-voordert.
Goede God, wat zijn wy menschen sonder u, [ja] wat nietigher als niet en zijn wy niet, soo [gh]y de hooghe hant niet over ons en houdet? [A]en u Heere (op dat ick uwen naem met dry woorden, heylige) zijn alle rijcken haer geboor[te] schuldich, alle machten worden stedes op dij[ne] hant ghedraghen, Koninghen, Vorsten, end' [all]e die ghy over ons ghestelt hebt, hanghen [en]ckelick aen een draet, die tusschen dijne vin[ghe]ren ghenepen wordt: alle menschen moeten haren aessem verliesen, soo saen sy dy verloren hebben. Alle weelde, alle heyl, alle voorspoet, [cor]telick, al wat de menschen verquict end' ver[ma]eckt, comt uyt die al-ghevighe schat-doose, [die] in het binnenste vertreck van dijnen hemel, [ont]sloten staet. Let hier wel op, ghy Coningen, Vorsten, end' Magistraten, diens stoelen God de Heere in hoochte ghestelt heeft, dien God de Heere, als edele Ridders, te peerde heeft ver- | |
| |
heven, op dat ghy van daer af, sijn veel hoofdighe Ghemeynte, voorsichtelick soudet moghen in den toom houden, end' leeren met een Goddelicke konste, die ronde berennen, die spore rechts houden, die den geest des hemels, in sijn heyliche woort, ghetrocken, end' ghevooret heeft. Dit is het ampt, dat u meest op den halse light, enig sonder het welcke ghy reusige hemel-stormers end' gheweldighe, onrechtveerdighe in-nemen moghet genoemt wesen. Ghy moet hier den re[y] end' de koorde leyden, soo wanneer de mannen Gods op de heylighe fleuyten spelen. Stelt [u] voor ooghen d'exempelen, die u end' ons alle[n,] de Schriftuere, als een spieghel open leght, o[p] dat ghy u met ons daer in bemercken, end' ghesamentlick onse ghebreken verbeteren souden. Maer ick moet hier een eygen Capittel toe-heylighen, end' int bysonder, doch met een grove[n] draet, betrecken end' aen-wijsen,
|
|
Auteursrechtvrij