Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

[p. 521]

[De Brune]

Den Lof-zangh Zachariæ.

Luc. I: vers 68.

1   GElooft moet zijn de Heer, de God
Van Isr’el: want hy heeft zijn volck
Bezocht en heil te weegh ghebracht.
Hy is ’t die daer een horen heeft
Der zaligheid ons op-gherecht,
In ’t huys van David zijnen knecht:
Gelijck hy door zijn heil’ghen
Propheten mond voortijds gesproken heeft,
Dewelcke van den aenbeginn’
Der weereld-en-der-eeuwen zijn geweest.

⁺ 2   Tot een verlossingh uyt ’t gevveld
Van onz’ vyanden, uyt de hand
Van alle die ons haet’lick zijn.
Op dat hy onze vad’ren zou
Genaedigh zijn: en dat hy dacht
Aen zijn verbond en heil’gen eedt,
Dien hy aen onzen vader,
Aen Abraham, zwoer: om ons toe te staen,

+ 2

[p. 522]

[Datheen]

4   Dat ghy den volcke vroegh end’ spaed,
Sijn saligheyt meught verkonden,
Dewelck insonderheyt bestaet,
In vergevingh sijner sonden.
Door Godts goetheyt die ons alleyn
Heeft als een Son uyt ’t Ooste reyn
Besocht end’ niet vergeten:
Op dat hyse mochte verlichten klaer,
Die in de duyster schaduw’ swaer,
Des doots dus lange hebben gheseten.

5   Op dat hy ons’ voeten met vreught,
End’ onse voetpaden mede,
Richten mochte in aller deught
Tot sijnen wegen in vrede.