Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

De tien Geboden des Heeren.

1   ICk ben de Heer uw God almachtigh,
Die u leydt uyt Egypten-land,
⁺ Vyt ’t dienst-huys. Ghy en zult geen ander
God hebben voor mijn aenghezicht.

⁺ 2   Ghy zult u geen gesne’en beeld maecken,
Van ’t geen om hoogh in hemel is,
Noch van dat onder is op aerde,
Of in de waet’ren onder d’aerd’.

3   Ghy en zult u voor die niet buyghen,
Noch oock haer dienen: want ick ben
De Heere, uwe God almachtigh,
Een God die vol jeloersheid is:

4   Die ’s vaders misdaed aen zijn kinders
Bezoeckt, tot ’t derd’ en vierde lid
Der gene die my haten: doende
Aen duyzenden barmhertigheid;

5   Aen die dewelcke my lief hebben,
En mijn geboden gaede slaen.
⁺ Ziet toe dat ghy den naem des Heeren
Niet op en neemt in ydelheid:

+ 1

+ 2

+ 3

[p. 518]

[Datheen]

Want hy sal niet ontschuldigh wesen
Die dien misbruyckt t’eeniger stondt.

5   Arbeydt ses dagen, end’ met lusten,
Vyert den sevensten, Godts Woort smaeckt,
Want Godt wild’ op dien dagh self rusten
Van ’t Werck dat hy hadde gemaeckt.

6   Vader end’ Moeder sult ghy eeren,
Op dat ghy langh in voorspoet leeft,
End’ op aerden seer meught vermeeren,
Die u Godt tot een herbergh geeft.

7   Dootslagh end’ toorne sult ghy mijden,
All’ onkuyscheydt vliedt end’ afbreeckt:
Steelt niet al most ghy gebreck lijden,
Geen valsch getuygenisse spreeckt.

8   Van begeeren sult ghy u wachten,
Des naesten huys en wijf nu voort,
Na sijn knecht oft vee wilt niet trachten,
Noch na al dat hem toe-behoort.

9   O Godt, u Woort seer groot van machten,
Luydt klaerder dan eenigh metael:
Geeft ons de genaed’ end’ de krachten,
Om die te houden al-te-mael.

[p. 519]

[De Brune]

6   Want d’Heer zal niet onschuldigh houden,
Die ydelick zijn naem gebruyckt.
⁺ Gedenckt doch aen den Sabbath-daghe,
Op dat ghy heylighlick hem houd:

7   Zes daghen zult ghy maer arbeiden,
En alle uwe wercken doen:
De zevenst’ is een dagh der ruste
Des Heeren, vvelcke uw God is.

8   Op dien dagh en zult ghy geen werck doen,
Noch uw zoon, dochter, noch uw knecht,
Noch uw dienstmaegt, noch vee, noch vremd’ling,
Die daer in uwe poorten is.

9   Want in zes daghen heeft de Heere
Den hemel en de aerd’ gemaeckt,
De zee en alles wat’er in is,
En heeft de zevenst’-dagh gerust.

10   Daeromme is ’t, dat God de Heere
Den Sabbath-dagh, den dagh des rusts,
Gezegent heeft, en heeft den zelven
Geheylight ende afgesche’en.

⁺ 11   Vw vader en uw moeder eeret,
Op dat uw daghen langhe zijn
⁺ In ’t land dat God u gheeft. En doodet:
⁺ Noch echt-breeckt: noch oock niet en steelt.

⁺ 12   Ghy en zult tegen uwen naesten
Niet spreken valsch-ghetuyghenis.
⁺ Noch uwes naestens huys begeeren,
Noch ’t wijf dat uwes naestens is.

13   Ghy zult zijn dienstknecht niet begeeren,
Noch zijne dienstmaeght, noch zijn oss’,
Noch zijnen ezel, noch yet anders
Het gene uwes naestens is.

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7.8

+ 9

+ 10

Den Lof-sangh Zacharie.

[p. 520]

[Datheen]

Luce I: vers 68.

1   DAt doch de Heer zy gemaeckt groot,
Israels Godt zy gepresen,
Die sijn volck heeft in angst end’ noot
Besocht end’ verlost uyt desen,
End’ den hoorn des Heyls opgerecht,
In ’t huys van David sijnen knecht.
Soo hy hadde te voren
Door sijner heyliger Propheten mont,
Wel voorseyt tot meniger stont,
Den Vaderen van hem uytverkoren.

2   Dat wy souden wesen bevrijdt
Van der macht onser vyanden,
End’ los gemaeckt zijn nu ter tijdt,
Vyt der ongunstiger handen.
Op dat hy toonde sijn goetheydt,
Onsen Vaderen toegeseydt:
Dat hy oock is gedachtigh
Sijns verbondts, en oock sijnes eedts voortaen,
Dien hy Abraham heeft gedaen,
Onsen Vader in ’t geloove krachtigh.

3   Dat wy vry zijnde van der hant
Der gener die ons seer haten:
Hem souden sonder vrees of schant
Dienen, end’ sijn woort recht vaten:
Gerechtighlick end’ heylighlick,
Al ons leven gewillighlick,
Daer toe zijnde genegen,
End’ ghy mijn Soon sult een Prophete zijn,
Voor dat aensicht des Heeren mijn,
Om voor hem te bereyden sijn wegen.