Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Cxlix. Psalm.

1   WIlt een nieuw Liedt den Heere singen,
Wilt hem sijn eer heerlick toebringen,
Dat nu onder sijn volck gemeyne,
Sijn lof gehoort zy reyne:
Ghy Israel in vreught nu leeft,
In den Heer die u gemaeckt heeft,
In desen Koningh u verblijt,
Die Zions kind’ren zijt.

2   Datmen met fluyten sijnen name
Prijst, end’ met trommelen bequame,
Met Harpen soet moetmen oock loven,
Den Heere van hier boven.
Want den Heer behaeght sijn volck al,
Dat hy verkiest na sijn geval,
De kleyne sal hy vereeren,
End’ haer goedt vermeeren.

3   Doch sullen de Vrome gepresen,
Hier na vrolick end’ verblijdt wesen:
Ia men sals’ op haer bedde hooren
Singen end’ vreught oorbooren.
In hare kelen sullen sy
Des Heeren lof hebben seer bly,

[p. 513]

[De Brune]

4   Ghy Koningen der aerd’; en al
Ghy volcken, Vorsten, en ghy al,
Die Rechters van der aerden zijt:
⁺ Ghy jongelingen, maeghden oock;
Ghy oude lieden met de jonghe,
Dat zy den naem des Heeren loven:
Want zijnen naeme, die alleen
Is hoogh verheven-en-gheroemt.

5   Zijn majesteit-en-heerlickheid
Is over hemel ende aerd’.
Hy heeft den horen zijnes volcks
Om hoogh verheven, heel den roem’
Van alle zijne gunst-genooten,
Van alle Isr’els rechte kinders,
Van ’t volck het welck nae by hem is.
Halelujah, looft God den Heer.

+ 5