Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

[p. 507]

[De Brune]

CXLVII. PSALM.

1   LOoft God; want onzen God te zingen,
Is goed, dewijle hy is vriend’lick.
Den lof-zangh die is wel betaem’lick.
God bouwt Ierus’lem: hy vergaedert,
Die daer van Isr’el zijn verdreven:
⁺ Hy heelt de gene die gebroken
Van herten zijn; en hy verbind-ze,
Ten tijde van haer-lieder smerte.

2   Hy telt ’t ghetal van all’ de sterren;
Hy noemt-ze alle by haer naemen.
⁺ Onz’ Heer’ is groot en van veel krachten:
Zijn wijsheid is niet om vertellen.
De Heere houdt zachtmoedigh’ staende:
Hy werpt de goddelooz’ ter aerde.
⁺ Zinght Gode beurt-wijz’ met danck-zeggingh:
Psalm-zinget onzen God op d’harpe.

3   Die daer den hemel deckt met wolcken:
Die regen voor de aerd’ bereydet:
Die ’t gras doet op de berghen spruyten: Pause.
⁺ Die aen het vee verleent zijn voeder:

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

[p. 508]

[Datheen]

Noch aen des loopers kracht hooghmoedigh,
Noch aen sijn beenen t’allen tijden.

6   Maer hy heeft een seer groot behagen,
Aen een benauwt herte verslagen,
Dat op Godts goedigheydt end’ krachten
Hem verlaet, end’ daer op wil wachten.
Ghy Ierusalem uytverkoren,
Vwes Godts lof wilt nu voortbringen,
End’ ghy Zion laet in u hooren
Godes lof, in hem wilt ontspringen.

7   Hy sterckt uwe poorten seer krachtigh,
Met yseren grendelen machtigh:
Hy zegent in de stadt seer spoedigh,
Vwe kinderen overvloedigh,
End’ maeckt dat ghy hebt altijdt vrede
In uwen land’ aen allen zijden,
End’ veel goede tarwe hier mede
Geeft hy u, om u te verblijden.

8   Hy sent sijn woordt hier op der aerden,
Ende sijn Wet van grooter waerden,
Die sneller dan eenighe dinghen,
Over al krachtelick doordringen.
Hy bedeckt de Bergen end’ Velden
Met Snee, wit als de wolle reyne:
Den Nevel hy uytstroyt niet selden,
Als of hy asschen waer seer kleyne.

9   Hy werpt den Hagel t’allen steden,
Als groote stucken Ys beneden,
Wie is soo hardt dat hy kan dragen,
Den scherpen Vorst end’ koude dagen?
Maer dat Ys smelt sonder beklijven,
Soo haest als hy een woort uyt-spreket:
Hy laet den wint waeyen end’ drijven,
Soo scheurt dat Ys, ’t welck haest’lick breket.

10   Hy is ’t die Iacob openbaret,
Sijn Woort, end’ sijn Wetten verklaret,
Die Israel heeft onderwesen,
Sijn Wetten end’ rechten gepresen.
Soo en heeft hy aen allen volcken
Die daer woonen onder den wolcken,
Niet ghedaen, noch hen laten weten,
Sijns Woordts seer heerlicke secreten.

[p. 509]

[De Brune]

Den jongen raeven, als zy roepen.
Die geenen lust heeft aen de sterckte
Des peerds: die oock geen wel-ghevallen
Heeft aen de beenen van den mensche.

⁺ 4   De Heere heeft een wel-ghevallen
Aen al die ghene, welck’ hem vreezen:
Die op zijn goede gunste hopen.
Ierusalem, verheft den Heere:
Wilt uwen God, ô Sion, loven:
⁺ Want hy sterckt uwer poorten grendels:
Hy zeghent onder u, uw kinders:
Die uw land-paelen stelt in vrede:

5   Hy maeckt u zat, met ’t vet der tarwe:
⁺ Hy zendt zijn last uyt op der aerden:
Zijn woord loopt voort, met groote snelheid.
Hy is die sneeuw geeft, als de wolle;
Die rijm uytstroyt, ghelijck als assche.
⁺ Hy werpt zijn ys, als stucken, henen.
Wie zou bestaen voor zijne koude?
Hy zendt zijn woord, en doet-ze smelten.

6   Doet hy maer zijnen wind eens waeyen,
De wat’ren vloeyen daer zoo henen.
⁺ Hy doet zijn woord aen Iacob weten,
Zijn keuren ende zijne wetten,
Aen Israël: op zulcken wijze
En heeft hy met gheen volck gehandelt:
Daerom is ’t dat zy zijne rechten
Gansch niet en kennen. Halelujah.

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10