Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

CXLIV. PSALM.

Een Psalm Davids.

1   GEzegent moet de Heer mijn rotz-steen wezen,
Die mijne handen onderwijst ten strijde:
En mijne vinghers tot den oorlogh vvendt.
Mijn goedertierenheid, mijn sterckt’, mijn burght,
En mijn bevrijder voor my; mijn schild-wapen,
Op wien ick steun; die mijn volck onder my stelt.
⁺ Oh Heer, wat is den mensch, dat ghy hem kent!

+ 2

[p. 498]

[Datheen]

Werpt blixem uyt, verstroyt de boosen al,
Schiet u geschut los, end’ brenghtse ten val.
Wilt my de handt bieden en my bevrijden
Vyt dit water, end’ uyt dit groote lijden,
Van den boosen maeckt my doch Heere quijt,
Van den vreemden bastaerden nu ter tijdt.

4   Hare mont spreeckt leugenachtige dingen,
Veel valscheyt met den handen sy volbringen,
Maer ick wil u, Heer, singen een nieuw liedt,
Op mijn Harp end’ Psalter sonder verdriet.
Ghy zijt de Heer, die daer behoedt end’ sparet
De Koningen, end’ seer vlijtigh bewaret
Vwen knecht David voor de sweerden fel,
Die over hem getrocken waren snel.

Pause.

5   Verlost my, Heer, bevrijt my voor de handen
Der vreemden, en der bastaerden vyanden,
Want hare mont spreeckt steets niet dan valscheydt,
Haer handen wercken ongerechtigheydt.
Laet ons sonen jeughdigh als jonge planten
Opwassen in sterckheydt aen allen kanten,
Laet ons dochters als pylaren op-gaen,
Die in der Koningen schoon’ huysen staen.

6   Laet ons’ huysen zijn vol voorraets gepresen,
End’ ons schaepkens vermenighvuldight wesen,
Met veel duysenden in seer groot ghetal,
Ia met thien duysenden hier over al.
Laet ons ossen sterck wesen om te trecken,
End’ wilt geen schaed’ over ons doch verwecken,
Dat op onse straten geen klagen zy,
Geen ongeluck of verlies zy ons by.

7   Wel dien volcke, den welcken Godt sulcks gevet,
End’ in stilheydt soo vredelicken levet.
Ia ghelucksaligh is ’t volck in ’t ghemeyn,
’t Welck den Heer houdt voor sijnen Godt alleyn.

[p. 499]

[De Brune]

Des menschen kind, dat ghy ’t in achtingh neemt!

2   De mensche is de ydelheid gelijcke,
Zijn dagen zijn als een wegh-gaende schaduw’.
⁺ Neyght uwen hemel, en daelt neder, Heer:
Raeckt aen de bergen, dat elck roock uyt-geef:
Schiet blixem, en verstroyt-ze: zend uw pijlen:
Verdoet-ze, streckt uw handen van der hooghte:
Ontzet my, Heere, en verlosset my
Vyt groote waters, uyt der vremden hand.

⁺ 3   Der welcker mond spreeckt ydelheid en leugen,
Haer rechter-hand is eene hand van valscheid.
Ick zal u zinghen een nieuw lied, ô God:
’k Zal u met luyt ’t tien-snaerigh instrument
Psalm-zingen: ghy die Vorsten overwinningh
Verleent, die David zijnen knecht ontzettet: Pause.
⁺ Wilt my ontzetten van het booze zweerd;
En my ontredden van der vremden hand:

4   Der welcker mond spreeckt ydelheid en leugen;
Haer rechter-hand is eene hand der valscheid:
Op dat onz’ zonen als de planten zijn,
Die groot in haere jeught geworden zijn:
Laet onze dochters als hoeck-steenen wezen,
Naer ’t beeld van een palleis wel uytgehouwen:
⁺ Dat onze winckels, zijnde wel vervult,
’t Een voorraed naer het ander doen uytgaen.

5   Dat onze kudden by veel-duyzent werpen,
Iae by miljoenen op onz’ hoeven werden;
Dat onze ossen wel gelaeden zijn:
Dat geene in-breuck, noch oock geen uyt-val,
Noch geen gekrijsch en zy op onze straten.
⁺ Oh wel-geluckigh volck, wel-geluckzaligh!
Aen ’t welcke dat zich alles zoo toedraeght.
Geluckigh volck! wiens God de Heere is.

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7