Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Cxliiij. Psalm.

Stem: xviij.

1   GElooft zy Godt, mijn troost tot allen tijden,
Die mijn handen seer sterckelick leert strijden,
Die mijn vingeren leert krijghen soo wel,
Wiens goetheyt my bewaert end’ niemant el.
Hy is mijn burcht, mijn steen, mijn heyl alleyne,
Mijn schilt, daer op ick betrouwe seer reyne,
Hy is ’t die (spijt der vyanden gewelt)
Dit volck onder mijn Koninghrijcke stelt.

2   Wat is doch, Heer, den mensch vol ellenden,
Dat ghy u tot hem goedighlick wilt wenden?
Wat heeft de mensch met sijn kind’ren voor kracht,
Dat ghy, O Heer, op hem wilt hebben acht?
De mensche mach, alsmen ’t recht wil uytspreken,
By een Niet met rechte zijn vergeleken,
Sijn daghen al, hoe heerlick datse zijn
Vergaen haest als eener schaduwen schijn.

3   Buyght den Hemel, wilt doch, Heer, neder kommen,
Slaet de Bergen, doetse roocken al-ommen,

[p. 497]

[De Brune]

6   Want ick steun op u: doet my weten
Den wegh, dien ick te gaen zal hebben:
Want ick heff’ mijn ziel op tot u.
⁺ Redt my, ô Heer, van mijn vyanden.
By u is ’t dat ick my bedeck.

⁺ 7   Leert my doen, dat u wel behaeget:
Want ghy zijt mijnen God, ô Heere.
Vw goeden Geest geleyde my,
In ’t land dat vlack is ende effen.
⁺ Verquickt my, Heer, om uw’s naems will’.

8   Voert my uyt angst, om uw gerechtheid:
⁺ En roeyt doch uyt all’ mijn vyanden,
Om uwe goedertierenheid.
Brenght-z’ om al die mijn ziel benauwen:
Want ick ben, Heere, uwen knecht.

+ 9

+ 10

+ 11

+ 12