Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

CXLI. PSALM.

Een Psalm Davids.

1   ICk roep u aen, haest tot my, Heere;
Als ick tot u roep, luystert doch
⁺ Naer mijn stem: mijn ghebed bestae
Als reuck-werck voor uw aenghezichte.

+ 2

[p. 490]

[Datheen]

4   Neyght mijn herte niet tot stucken loos,
Dat ick niet en hebbe te doen
Met den menschen in boosheydt koen,
End’ niet en smake haren roof boos.

5   Dat my de Vrome vermaen eenpaer,
Ick wil ’t vriendelick dulden fijn,
Sulcks sal my op mijn hooft oock zijn,
Als een Balsem lieffelick en klaer.

Pause.

6   Maer seer haest sal ick sien onverwacht
De Godtloosen in sulck ellendt,
Dat ick voor hen noch in het endt
Sal Godt moeten bidden met aendacht.

7   Als haer Over-heeren boos end’ fel,
Van boven af werden gestoort,
Dan werden mijn woorden gehoort,
Als die goedt zijn end’ gesproken wel.

8   Gelijck ’t hout en steen zijn uytgespreydt,
Alsmense klieft end’ breeckt seer kleyn:
Alsoo zijn ons beenen ghemeyn
Ontrent onsen graven uyt-gebreydt.

9   O Heer in mijn lijden en verdriet,
Tot u hef ick mijn oogen vry:
Mijn troost end’ mijn hope zijt ghy,
En laet mijn herte vertsagen niet.

10   Hoedt my dat ick niet werde gevaen
In den stricken my voorgestelt,
End’ met banden niet zy gequelt,
Die my de boose stedes voorslaen.

11   Sy moeten selve wesen verstrickt
In haer eygen netten al t’saem,
Op dat ick gesont end’ bequaem
Daer van vry zy end’ werde verquickt.

[p. 491]

[De Brune]

2   Laet doch d’opheffingh mijner handen,
Ghelijck het avond-offer, zijn.
⁺ Heer, zet een wacht voor mijnen mond:
Behoed de deure mijner lippen.

⁺ 3   En neyght mijn herte niet ten quaede,
Om eenigh feit in godloosheid
In ’t werck te stellen, met de lie’n
Dewelcke ongherechtheid wercken.

4   En dat ick alzoo niet en ete
Van hare lieve leckernien.
⁺ Dat vry de vroom’ my druck-en-slae;
Het zal my eene weldaed wezen.

5   En dat hy my oock vry bestraffe;
Het zal hooft-oly zijn: ’t en zal Pause.
⁺ Mijn hooft niet breken: mijn ghebed
Zal noch in hare we’er-spoed wezen.

⁺ 6   Haer richters waren vry gelaeten,
Zijnd’ aen de zijden van de rots,
En hebben mijne red’nen daer
Gehoort, dat-z’ aengenaeme waren.

⁺ 7   Onz’ beend’ren die zijn by den grave
Verstroyt, als of’er een op aerd’
Yet hadd’ gekloven, en verdeylt.
⁺ Doch op u, Heer, Heer, zijn mijn ooghen.

8   Ick hebbe my op u verlaeten:
Ontbloot doch mijne ziele niet.
⁺ Bewaert my voor ’t gheweld des stricks,
Die zy voor my gespannen hebben.

9   Bewaert my voor boosdoenders stricken:
⁺ Maeckt dat de goddelooze t’saem
Elck in zijn eyghen garen val,
Tot dat ick eens voorby zal wezen.

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11