Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

CXXXIX. PSALM.

Een Psalm Davids, voor den Opper-zanghmeester.

1   GHy door-grond, en ghy kent my, Heer:
Ghy weet mijn zitten en op-staen:
Van verre mijn ghedachte, Heer,
⁺ Verstaet ghy; ende ghy omringht
Mijn wand’len en mijn neder-leggen:
En zijt gewent all’ mijne weghen.

2   Als daer geen woord is op mijn tongh,
Ziet doch, ghy wetet alles, Heer.
⁺ Ghy sluyt my achter ende voor:
En ghy zet uwe hand op my.
Een kennis my te wonderbaerlick,
Zoo hoogh, dat ick die niet kan vatten.

⁺ 3   Waer zoud’ ick gaen voor uwen Geest?
Waer zoud’ ick vlieden voor u, Heer?
Zoo ick ten hemel opwaerts voer,
Ziet, ghy zijt daer: of zoo ick oock
Mijn bedde in de helle maeckte;
Ziet, ghy zijt even daer, ô Heere.

⁺ 4   Zoo ick des daegh’raeds vleughels nam:
Woond’ ick aen ’t uytterst’ van de zee:

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

[p. 484]

[Datheen]

7   Ghy hebt, O Heer, in u gewelt
Mijn Nieren, oock ben ick gestelt
Van mijnes Moeders lichaem aen
Onder uw’ bewaringe saen:
Dies voor alsulcke wonder dingen,
Wil ick u, Heer, lof end’ danck singen.

Pause.

8   Wonderbaer zijn u wercken, Heer,
d’Welck mijn ziel bekent langhs soo meer,
End’ neemt daer op vlijtelick acht:
Voor u en was oock niet mijn kracht
Verborgen, als ick was te same,
Gebeeldet in ’s Moeders lichame.

9   Ghy hebt my oock, Heer, voortgebracht
Vyt der aerde door uwe macht,
Ghy saeght my aen seer goedertier,
Doe ick noch onvolmaeckt was schier,
De tijdt van mijn volghende leven,
Was schoon in uwen Boeck geschreven.

10   Hoe kost’lick is my uwen raet!
’t Getal my gantsch te boven gaet
Vwes raets, die beroemt is wijdt,
Wil ick die tellen nu ter tijdt,
Hy gae in veelheyt dat zandt kleyne
Verre te boven in ’t gemeyne.

11   Ick ghedencke daer aen eenpaer,
Als ick wacker ben ’s morgens klaer,
O Godt, woudt ghy verderven snel
Alle de Godtloosen seer fel:
De bloet-honden souden beswijcken,
Ia oock met schanden van my wijcken.

12   Want sy spreken, Heer, met hooghmoet,
Van u lasterlick seer onvroet,
Sy verheffen hen op onreyn,
Dies haet ick alle die gemeyn
Die u haten, oock die ghesellen
Die hen, Heere, teghen u stellen.

13   Met rechten ernst, uyt ’s herten gront,
Haet ick, O Heer, die t’aller stont,
Sy zijn mijn vyanden niet kleyn:
Maer ghy, die ’t herte kent alleyn,

[p. 485]

[De Brune]

Vw hand oock daer my leyden zou:
Vw rechter-hand my houden zou.
⁺ Zeyd’ ick, het duyster zal my decken;
De nacht is dan een licht rondom my.

5   Oock ’t duyster duystert voor u niet:
De nacht die lichtet als den dagh:
De duysternis is als het licht.
⁺ Want ghy bezit mijn nieren, Heer.
Ghy hebt my in den buyck mijns moeders
Bedeckt, en hebt my omgewickelt.

6   Ick lov’ u, om dieswil dat ick
Op een heel vreesselicke wijz’,
En wonderbaerlick, ben gemaeckt. Pause.
⁺ Vw wercken die zijn wonderlick:
En mijn ziel weet het zeer wel, Heere.
Mijn wezen was u niet verholen.

7   Als ick in ’t heim’lick ben gemaeckt,
⁺ En in de leeghten van der aerd’,
Als een borduersel, uytgewrocht:
Zoo hebben uwe ooghen, doen,
Gezien mijn vormelooze klompe:
En ’t was al in uw boeck gheschreven.

8   De daegen als die wierden zelfs
Gevormt, en geen van dien noch was.
⁺ Daerom, hoe kost’lick-ende-zwaer
Zijn voor my, uw gedachten, Heer!
Hoe machtigh vele zijn haer sommen!
Tel ick-ze, zy gaen ’t zand te boven.

⁺ 9   Ontwaeck’ ick; ick ben noch by u.
Oh, of ’t zoo waer, dat ghy, ô God,
Den goddeloozen omme-bracht!
En ghy bloed-dorstigh’, wijckt van my,
⁺ Die van u schandelicken spreken;
En yd’lick uw partien verheffen.

10   En zoud’ ick die niet haten, Heer,
Dewelck’ u haten? zoud’ ick niet
Verdrietigh wezen om de gheen’

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11

+ 12

[p. 486]

[Datheen]

Doorsoeckt mijn hert, ghy wert geware
Dat ick ’t recht meyn in ’t openbare.

14   Mijn hert end’ gemoet wel doorsiet,
Doorgront my gantschelick met vliet,
Siet oft ick in den weghen quaet,
Wandele, die ghy Heere haet,
End’ zijt my altijt wel ghenegen,
Geleydt my oock in uwen wegen.